|
Als mijn blog een geur zou afgeven, dan infiltreerde nu de geur van succes in de vele neusgaten die mijn lezers rijk zijn. 't Is te zeggen, dat is zo mocht succes effectief een specifiek aroma met zich meedragen. Laten we maar besluiten dat voorgaande gebeurtenis zich niet al te snel zal voltrekken. Maar ik pas mij aan de situatie aan. Als de neushaartjes niet mogen trillen van genot, dan moeten de netvliezen er maar aan geloven. Wat volgt, is het relaas van hoe Tsigalko in no time een winnaar is geworden. In die mate zelfs dat hij alvast in de derde persoon over zichzelf begint te praten. Het zijn de kleine dingen waaraan men de succesvolle medemens herkent.
De omwenteling vond vrijdagavond laatstleden plaats. In mijn leven vóór vrijdagavond laatstleden (ook wel 'eerste leven' genoemd), stond verlies me steeds nader dan de zege. Het eerste leven was één langgerekt schot op de paal, 10.808 dagen lang. Mijn tweede leven, dat momenteel zwierig richting de 5 dagen gaat, ziet er heel anders uit. Heden ben ik een winnaar. Niet zomaar een winnaar, integendeel, winnaar van het zaalvoetbaltornooi van mijn werkgever! Acht ploegen streden om het hoogste goed, een prachtige beker die eruitziet alsof hij van zilver en goud is gemaakt. En op het einde wint mijn ploeg. Nu besef ik wel, simpele kansberekening leert dat de kans om die beker te winnen exact 12,5% bedroeg. Mijn (eerste) levenservaring daarentegen leert dat de kans om die beker te winnen exact 0% bedroeg. Ik heb tientallen kampioenschappen, tornooien en dies meer afgewerkt bij illustere ploegen als Gold Star Mopertingen en Jungle Boys Eigenbilzen, maar een échte beker winnen? Nee, dat nooit. Eigenlijk kwamen we zelfs nooit in de buurt.
Vrijdagavond laatstleden viel echter alles in zijn plooi. Na een eerste verliesmatch in de poules stonden de Helden op om aansluitend de overige poulegenoten aan mootjes te hakken. In de halve finale werd op indrukwekkende manier doorgestoomd, waarna de finale uitsluitsel moest brengen over een eventueel schisma tussen mijn eerste en mijn tweede leven. Met de gelijkmakende tegentreffer in de laatste minuut, leek het even bij dit ene leven te blijven. Penalty's zouden de beslissing brengen. Lede ogen waren het, die dit zenuwslopende spektakel aanschouwden. Onnodig. Alsof wij, inclusief dus mezelf, nooit iets anders gedaan hadden, werd de penaltyreeks winnend afgesloten. Na de meest verkwikkende douche in de geschiedenis van het water werd voornoemde beker aan ons overhandigd, in de lucht gestoken, gekust en van bier voorzien. Het saldo winnaar/verliezer in mijn bestaan staat nog steeds op -10.404 dagen, maar de hoop dat ik dit op korte termijn kan ombuigen lijkt meer dan ooit gerechtigd.
|
