Nadat een handvol maanden geleden op korte tijd twee fietsen bruusk uit mijn leven werden weggerukt, was het deze keer de beurt aan de derde (qua volgorde wordt de logica wel gerespecteerd). In tegenstelling tot de vorige keren moest daar zelfs geen (crimineel) vernuft voor aan te pas komen. Het volstond dat ik mijn fiets enkele dagen aan de Delhaize liet staan, bevestigd aan een hek door middel van een slot rond de zadelpen. Nu zullen jullie denken: wat, rond de zadelpen!? Dan kan iemand het zadel er gewoon even af draaien en daar gaat de fiets! Wel, dat was exact waar ik niet aan dacht. In de rapte, op weg naar weer een afspraak waar ik in het beste geval op het nippertje op tijd zou komen, leek de zadelpentactiek me best waterdicht. Quod non. In minder hoog aangeschreven fietssteelcompetities/-steden kom je er misschien mee weg, maar in de Leuvense Champions League wordt elk foutje cash betaald. Of toch op zijn minst in natura.

Mijn reactie op dergelijk verlies, het zoveelste in wat stilaan een verdienstelijke rij begint te worden, is even aandoenlijk als wanhopig. Na een eerste fase van woede en ontgoocheling, ga ik onvervaard over tot de orde van de dag. Conform mijn ervaring met misdaadzaken (in zowel boeken als films), begin ik met het uitkammen van de crime scene. Een uur lang veldonderzoek in de nabije en minder nabije omgeving gaf echter niet het gewenste resultaat. In deel 2 van het onderzoek dring ik de cyberwereld binnen. Zoekertjessites worden afgeschuimd, wie zomaar mijn fiets te koop aanbiedt zal het geweten hebben. Ook hier: geen succes. De werkelijk allerlaatste en dus meest wanhopige fase is nu aangebroken: heeft iemand van jullie (3 à 4) lezers toevallig een rode Lespo mountainbike gezien in de buurt van Leuven? Ik wil er terug mee de Champions League in, ik voel dat ik er stilaan klaar voor ben.