Ik denk niet veel na tegenwoordig. Het leven gaat z'n gang en ik neem aan dit massagebeuren deel zonder al te veel blijken van goed- of afkeuring. Het woelige studentenleven is definitief ingeruild voor een routine waarin zowel het uur van opstaan als slapengaan begrensd is - hoewel van zes uur 's morgens tot half drie 's middags in je bed liggen ook een vorm van structuur is, natuurlijk. Maar nu is het anders. Ik lijk de stap naar de langste-fase-van-het-leven te hebben gezet. Een stap die verguld wordt met een gespijsde bankrekening, in ruil waarvoor een hoop beweegruimte om het verworvene weer op te souperen wordt ingeleverd.
Gisteren nog hield ik me onledig met het aanpassen van mijn 'handtekening' onder de werkmails in Outlook. Nu wordt de inhoud van m'n e-mails netjes van mijn coördinaten gescheiden door middel van een stippellijn. Helemaal geen lijn oogt immers nogal onverzorgd, terwijl een volle lijn te veel afstand tussen mij en de klant zou suggereren. Daarom dus een stippellijn, die tegelijk transparantie en hiërarchie uitstraalt. Iets van: luister, ik ben je enige echte Payroll Consulent, je baken van vertrouwen; weet dat ik het voor het zeggen heb en dat ik er alles aan zal doen mijn kennis en ervaring ten dienste te stellen van 't algemeen. Maar aarzel niet om zelf met voorstellen op de proppen te komen, de spaties tussen mijn lijn symboliseren de opportunities tot kruisbestuiving, standing strong together. Een Outlook-handtekening die klaar is om de uitdagingen van deze 21e eeuw aan te gaan, zowaar.
Serieus nu: weet er íemand hoe ik een volle lijn getrokken krijg boven mijn handtekening in Outlook? Ik vind de juiste knop niet om zoiets in een mum te fiksen. En eigenlijk, zolang dát de reden is voor mijn stomme stippellijn, mag ik gerust zijn dat het stadium van huisje-tuintje-boompje-belegginkje nog niet voor morgen is.
