Het was 14 dagen wachten in het nagelnieuwe jaar, maar uiteindelijk is het me toch gelukt een relevant aan te snijden maatschappelijk thema te vinden. Dat had gerust het op hol geslagen klimaat kunnen zijn. Of de dood van Ariël Sharon en de gevolgen daarvan op het Joods-Palestijnse conflict. Of de slachtingen in de Centraal-Afrikaanse Republiek. Mijn devies luidt echter: één agendapunt per keer. Daarom wordt er in onderstaande beschouwing dieper ingezoomd op de verkiezing van Miss België 2014. Om te stoten op schrijnende toestanden is het namelijk niet noodzakelijk de landsgrenzen te overschrijden.
De verkiezing van Miss België is niet meer wat het ooit was. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld het Eurovisiesongfestival, dat wel nog is wat het ooit was. Maar Miss België heeft in de loop der jaren veel van zijn pluimen verloren. Wat ooit, in naïevere tijden, voor grandeur kon doorgaan, behoort nu exclusief tot het nichegebied van de kitsch. Het spektakel werd uitgezonden op de zender van Studio 100 en de muzikale omlijsting verzorgd door Sergio-in-het-Italiaans. Dat vat het zowat samen. En toch, en toch. Ware schoonheid zit vanbuiten. Mijn oog viel op de Limburgse topfavoriete Lotte Feyen, en was niet zinnens haar ook maar een moment te lossen. Het eerherstel van Miss België, louter en alleen door een ravissante verschijning uit Peer. De gaafheid van haar huid zichtbaar door elke laag make-up heen, fonkelende lichtblauwe ogen, alles op zijn plaats en het geheel groter dan de som der delen. Dit kwam akelig dicht in de buurt van perfectie - en ik kan het weten want ik heb thuis een spiegel.
Dat de eerste en de tweede eredame op zijn zachtst gezegd vreemde keuzes waren, tot daar aan toe. Hun toekomst ligt hoe dan ook in de vergetelheid. Maar dat het kroontje van Belgiës Mooiste niet ging naar de vrouw die de evolutietheorie hoogstpersoonlijk op losse schroeven had gezet (zo ver zijn wij als mensheid toch ook nog niet geëvolueerd?) maar naar een mormel, tart werkelijk elke verbeelding. Het is laag-bij-de-gronds van mij om iemand op basis van haar uiterlijk mormel te noemen, dat klopt wel. Maar hier mag het, aangezien omkoping nooit eerder zo aanschouwelijk werd gemaakt. Alsof Regi Penxten de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano zou winnen, zo voelt het. Of alsof Regi Penxten Miss België 2015 zou worden, zo ook wel.
Gelukkig voor de organisatie werd hun gekroonde heks in de schaduw gezet door de Miss-kandidate die dacht dat Wereldoorlog I 10 jaar geleden plaatsvond. Aan de tronie van de winnares te zien, had dat nochtans evengoed zo kunnen zijn. Mijn gedachten zijn bij Lotte, en ze zijn daar goed.
