Het is weer wat wennen. Pakweg om de vier maanden vindt er in ons gemeenschapshuis een revolutie plaats. De protagonisten van deze ommezwaai kregen ooit de substantieven 'emmer', 'water', 'dweil' en 'schoonmaakmiddel' toebedeeld. Het huis is met andere woorden gisteren nog eens schoongemaakt. In de zomer van 2006, bij intrek in de woonst, stelden wij altegader vol ambitie een kuisschema op. Om de twee weken zouden telkens twee andere gemeenschapshuislingen instaan voor de klinische reinheid van de leefruimten. Ziedaar de theorie.
Het aantal keren dat ikzelf al heb moeten schoonmaken indachtig, zouden we nu ongeveer in oktober 2006 moeten zitten. Maar daar zitten we niet. In plaats daarvan zitten we anno juli 2008 in een soortement Jurassic Park voor insecten - met dit verschil dat het verzamelde geleedpotigengebroed er schijnbaar weinig voor voelt binnen redelijke termijn uit te sterven. Het is dan ook lekker gedijen op een deken van rottend fruit, verschaald bier en gedegenereerde pizza's. Zoals steeds zijn er twee opties om met deze chaos om te gaan: het hele zootje in de boenwas zetten of de zaak met de nodige humor bekijken. Zelf heb ik uiteraard voor mogelijkheid twee gekozen. Occasionele bezoekers worden steevast verwelkomd met smart ass lines zoals daar zijn: "Let niet op de rommel... je ziet 'm zo ook wel", of "Je kan hier echt van de grond eten... etensresten genoeg".
Deze tongue in cheek-begroetingen kan ik dus even opbergen, gezien de historische gebeurtenis die zich gisteren voltrok. De volgende dagen zal cleanheid regeren in onze woonst. Lege bierflesjes en pizzadozen zullen misschien niet meteen worden opgeruimd, ze zullen op zijn minst met een scheef oog bekeken worden. Dit patroon zal ongeveer een week lang worden aangehouden, waarna de puinhoop weer toeneemt en alles weer zonder morele bezwaren op de plek van consumptie achtergelaten wordt. De macht der gewoonte laat geen plaats voor afvalafvalligen.
Belofte maakt schuld. Mijn vorige blog baarde onder andere het voornemen iets kwistiger om te springen met de woorden, de zinnen die mijn leven voor de bloggende mensenmassa aanschouwelijk maken. De blogfrequentie zou omhoog gaan, meer zinnen des leven zouden hun weg vinden naar de eindeloosheid van het internet. Totnogtoe is daarvan niet veel in huis gekomen. We zijn dik twee weken verder en dit is nog maar mijn tweede worp van de maand. Maar - en hier wou ik eigenlijk toe komen - ik heb excuses. Zo was er sprake van een bepaald weigerachtige internetverbinding; als het ding de mogelijkheid bezat "Nee ik doe juist niks, loser" te zeggen, dan had het dat ongetwijfeld ook gedaan. Dagenlang lag dit belangrijke instrument op het gebied van informatie, communicatie, administratie en masturbatie op apegapen. Om een geheel onduidelijke reden (een kabel die niet instak of zoiets) is het internet nu opnieuw back on track, en kan aldus fase 1 van mijn boetedoening beginnen.
Een ander alibi voor mijn deplorabele productiviteit annex geloofwaardigheid, is terug te vinden op de wei en de camping van het miezerige gehucht Werchter. Vier dagen festival betekent vier dagen uit de werkelijkheid. Dit escapisme wordt helaas ruimschoots gecompenseerd door de weken die volgen: je krijgt diezelfde werkelijkheid in vol ornaat weer in het gezicht geknald. Een niet te duiden gevoel van leegte overviel me vorige dinsdag, toen ik mij zonder frigobox richting Brussel begaf. Acht uur op een bureaustoel zitten zonder zuipen, hoe overlééft een mens dat in godsnaam? Werchter als katalysator van levensvragen, het is eens wat anders.
Over het festival zelf kan ik overigens kort zijn: het rockte. Moby ontpopte zich tot een betere versie van Regi en mixte al zijn vette schijven aan elkaar tot een anderhalf uur durende extreem dansbare brij. dEUS bevestigde zijn goddelijke status. REM, Mika, Editors en Sigur Ros losten de verwachtingen meer dan in. Enige smet op muzikaal vlak was Radiohead, dat met hun door en door tegendraadse set vooral gegeeuw uitlokte. Thom Yorke mag van mij gerust zijn eigen zin doen, maar liefst niet tijdens de kleine twee uur dat hij voor 70.000 mensen 1 miljoen dollar staat te incasseren. Dan moet zijn ego even aan de kant en moeten wonderschone klassiekers over de weide waaien. Creep, Street Spirit, Karma Police, Fake Plastic Trees, No Surprises, Exit Music (for a film)... godverdomme! Enfin, Thom zal zijn lesje wel geleerd hebben na het lezen van mijn blog. Nooit meer doen, hoor.
