De introductie van Rina verliep anders. De beste metafoor is de meest nabije: het was alsof een jarenlang grijs wolkendek in één klap plaatsmaakte voor een stralende zon en 25°C. Met heldere ogen, blozende wangen, jongemeisjeskrullen en modellenmaten zover het oog reikt, bracht zij alle bijna-doden rondom haar opnieuw tot leven. Ondanks het manifeste gebrek aan blonde haartooi zorgde haar verschijning voor een esthetische boost waar geen enkele werkvloer tegen bestand is - en al zeker de onze niet. Zij is tot op vandaag de enige collega die bij de installatie van haar pc twéé exclusieve dienaren tot haar beschikking had, in plaats van de gebruikelijke nul. Dat moet je verdienen, of op zijn minst in de vorm van een mooi snoetje meegekregen hebben bij de geboorte. 

Fastforward naar twee jaar later. Kristof is uit Leuven verhuisd, Rina is er komen wonen. In tussentijd hebben er zich een aantal patronen afgetekend. Deze gemeenschappelijke gebruiken getuigen niet altijd van een deugdelijke geestelijke gezondheid. Het dagelijkse verloop begint door met Kristof af te spreken aan het station, elkaar de hand te schudden en vervolgens minutenlang geen woord te zeggen, zwijgzaam een weg banend naar onze broodheer. Daar goed en wel aangekomen, vervoegt Rina ons voor een koffie. Kristof vraagt Rina en mij uit over wat we de avond ervoor gedaan hebben; Rina en ik mompelen met tegenzin een soort van antwoord en vragen zelden wat hij de avond ervoor gedaan heeft - een conventie waar eenieder vrede mee neemt. Rond 11 uur acht ik meestal de tijd gekomen om mijn stoelgang carte blanche te geven. Niet zelden maakt Kristof, die een zeer attente jongen is, van deze gelegenheid gebruik om papieren doekjes onder de deur te schuiven voor mocht er geen wc-papier meer voorradig zijn. Andere collega's vinden dat raar, ik heb er eigenlijk nog niet zo over nagedacht.

Iets na de klok van twee ga ik met mijn 'bikkels' (geuzennaam vermits Kristof een mannelijk uiterlijk heeft en Rina een mannelijk innerlijk) weer richting de kelder voor een blikje frisdrank. Het sein voor deze operatie is 'Blikkels!', dat zie je natuurlijk zo. Gezien het einde van de dag nadert, is de sfeer nu meer uitgelaten. Rina probeert Kristof te choqueren met haar nagels of het suggereren van seksuele ranzigheden, en dat lukt eigenlijk altijd. Ik beperk me tot het fijnzinnig oppoken van onderlinge vetzakkerijen en ook dat lukt eigenlijk altijd. Ook is het vaste prik om Rina te irriteren. Daarvoor volstaat een simpele aanraking, wat me lang geleden al deed besluiten dat de friendzone waarschijnlijk onze meest geschikte gezamenlijke locatie is.

Tegen halfzes is de tijd van gaan gekomen. Kristof spoort niet langer mee naar Leuven, een dinsdagse muziekquiz in café Libertad (op onze topavond: 1 op 20, met als enige juiste antwoord 'Céline Dion') is definitief verleden tijd. Rina heeft zijn plaats op de trein ingenomen en begint vreemde onhebbelijkheden van mij over te nemen. De ziekelijke drang naar woordspelingen bijvoorbeeld. Toen we besloten dat we samen naar de Spar zouden gaan, zei ik "aha, dan zijn we Sparringpartners!". Tot mijn niet geringe verbazing antwoordde zij zonder verpinken: "Yep, spartners in crime." Misschien wordt het dus stilaan tijd dat iemand van ons een ander emplooi zoekt. Als voorbarig afscheidscadeau los ik hun maandenlange gezeur, om ook eens een plaatsje te krijgen in mijn lettercombinaties, alvast in.