De laatste dagen op mijn studio zijn geteld. Vanaf zeer binnenkort zal ik een appartement betrekken dat dubbel zo groot is (de helft zo klein) en over tierelantijntjes als een aparte slaapkamer en een terras beschikt. Dat het tijd was om te vertrekken, werd me duidelijk gemaakt door een teken van God op de laatste ochtend in de studio. Nu zullen jullie zeggen: teken van God, nounou. Maar als we voor het gemak even aannemen dat Hij bestaat, is het zeer waarschijnlijk dat Hij tekens geeft ook, anders is de fun van zo'n existentie er ook snel af. Laat die scepsis dus maar achterwege.
Het teken bestond erin mijn ochtendplas wat te kruiden. Net op het moment dat ik, zonder lenzen en met slaapogen, mijn gevoeg in het toilet wou laten klateren, zag ik op de afleverplaats iets bewegen. Was het een vliegtuig? Was het een vogel? Nee dat was het niet. Bij nader inzien bleek het om een rat te gaan, levend en wel. Meteen kwamen herinneringen van een jaar of twintig geleden boven, toen toiletratten een handvol gezinnen in de Maasvallei teisterden. Nadat ik dat in de krant had gelezen, heb ik jarenlang niet meer ontspannen het kleinste kamertje betreden. Of hoe 't gemak 't ongemak werd. Zovele jaren later herhaalt de geschiedenis zich dus in het heden, bovendien wat dichter bij huis - met als enige geluk mezelf niet in de hoedanigheid van praktiserende wc-bezoeker. Na enige aarzeling (wat nu gezongen?) koos ik voor de simpelste oplossing: doorspoelen die handel! Opteren voor de simpelste oplossing mag dan wel mijn tweede natuur zijn, voor een keer staat het internet aan mijn zijde. Niet dat het hele internet unaniem is, maar toch. Mensen die uitschijnen het te kunnen weten, beweren dat het probleem op zijn minst voor een paar dagen van de baan zou moeten zijn. En laat een paar dagen nu net ruimschoots voldoende zijn in mijn situatie. Er is zelfs geen constiperen bij aan te pas hoeven komen. Timing is alles.
