Plaats iemand buiten zijn omgeving en hij wordt een ander mens. Dat zeggen ze toch, met een aan waarschijnlijkheid grenzende zekerheid. Ze, zij die leven bij de gratie van mensen als ik, die hun meest verdienstelijke aforismen op tijd en stond vanonder het stof halen. Uit eigenbelang dan nog wel. Zelf ben ik immers al zeven jaar lang een buiten zijn omgeving geplaatste. Opgegroeid in het verre Limburg, een enclave in het oosten, waagde ik in 2001 de sprong naar Leuven. Eerlijk gezegd denk ik weleens dat ik hierdoor niet buiten maar net ín mijn omgeving geplaatst ben. Als betrof het een voor de hand liggende correctie op een historische dwaling. Maar dat is een ander verhaal.
Dit verhaal gaat over keuzes. Het opteren voor een herlokalisatie (niet alleen bedrijven in moeilijkheden kunnen dat) en de veranderingen die dat bij jezelf teweegbrengt. De ruimte die de tijd een handje helpt bij de persoonlijke ontplooiing. Bij deze heb ik zonder het te beseffen een pasklaar format voor Vitaya ontwikkeld. Het is dus duidelijk dat ook deze blog evolueert - richting afgrond om precies te zijn. Nu goed, ik koos indertijd een ander pad dan de meeste van de mede-Limburgers die in mijn nabijheid de puberjaren doorspartelden. Meer dan waarschijnlijk hebben de jaren weg van de heimat mij aanzienlijk veranderd. Het zou me zelfs niet opgevallen zijn, mocht ik bij tijd en wijle niet geconfronteerd worden met de restanten van mijn jeugd, met mijn vroegere ik.
Vorig weekend diende er zich weer zo'n gelegenheid aan. Een 'uitgaanstweeluik' dat het contrast tussen vroeger en nu op scherp stelde. Vrijdag met de huisgenoten op stap in Leuven. Ik was in mijn sas, en alsof dat nog niet genoeg was maakten 'Celebrate' van Fiocco, 'Innocence' van Mackenzie feat. Jessy en 'Open Sesame' van Leila K mijn oren tijdelijk tot meest geliefde lichaamsdeel. Zaterdag was er dan een soortement reünie in Bilzen. E. (ook iemand van het andere pad) kwam voor een weekje terug uit Schotland en bracht enkele restanten van mijn jeugd weer op de been om samen op stap te gaan. Vroeger hadden we vaak samen in het geweldige café Paperclip gezeten, waarna afgezakt werd naar lagere oorden waar liedjes maximum 10 seconden duren (ze worden dermate gemixt en -remixt, dat Sabam nauwelijks grond heeft om ook maar één cent van de eigenaars te vorderen, volgens mij). We amuseerden ons wel.
Nu was het anders. Natuurlijk, ik was blij om E. nog eens te zien, zeer zeker. Maar toch kon ik niet buiten het unheimlich gevoel dat zich van me meester maakte. Ik moest noodgedwongen aan de film 'Dagen zonder lief' denken en aan drinken. Edoch, ik mocht niet drinken want ik was Bob. Ik verplichtte mezelf dus vooral aan de film 'Dagen zonder lief' te denken. De eenzaamheid van de persoon die in de schoot van zijn oude omgeving zichzelf niet meer herkent, dat speelde dus door mijn hoofd zaterdag. Gebrek aan drank doet veel met een mens.
