|
Het wonder is geschied: het jaar 2023 is ook op deze webpagina van start gegaan. Er moet vast iets héél speciaals gebeurd zijn om de alweer maandenlange impasse te doorbreken, hoor ik jullie denken. De volgende zin zal wel weer een anticlimax vormen, de typische contrastwerking vanuit komisch oogpunt, hoor ik jullie aansluitend veronderstellen. Quod non! Er is effectief iets héél speciaals gebeurd. Vitória Diabolix, mijn geesteskind sinds 2012, boende namelijk zijn elfde jaargang op met de eerste kampioenstitel ooit. Dat is ten eerste straf omdat onze hoogste positie tot nog toe een schamele zesde plaats was, en ten tweede omdat de ploeg werd opgericht rond de tijd dat onze mannenlichamen zich fysiek ongeveer op hun hoogtepunt bevonden, waar knieën, gewrichten en vitale organen nu eerder lijken te gewagen van een fysieke top die een jaar of elf van ons verwijderd is.
Uiteraard zijn er kanttekeningen te maken bij bovenstaand betoog. Ja, onze speelstad verhuisde van Leuven naar Mechelen. En ja, we profiteerden van de gelegenheid om in één klap ook een niveau te zakken, zodat we comfortabel op de ondergrens konden bivakkeren. Maar geschiedschrijving is nu eenmaal het voorrecht van de winnaars. Die beker (14,5 euro in de Decathlon, inclusief inscriptie) pakken ze ons alvast niet meer af. Net als voor het overgrote deel van de ploegmaats ging het om mijn eerste trofee ooit. In de dagen voor de titelmatch doemden alsnog spookbeelden uit het verleden op, maar ik verplichtte mezelf om ze snel weer te verdringen en ze pas weer toe te laten wanneer ik als gearriveerd man, met een titel op zak, onder een heldere hemel op mijn tuinterras zou zitten om alles nog eens te overschouwen. Dit lijkt me een goed moment.
We schrijven het seizoen 1998-1999 - ja, misschien word ik echt wel oud. De scholieren van JB Eigenbilzen hebben aan een punt in de laatste wedstrijd tegen concurrent Cercle Maasmechelen genoeg om kampioen te worden. De fans gaan in overdrive. Auto's worden voorzien van ballonnen in de clubkleuren, sjaals worden speciaal voor de gelegenheid gebreid, de tapkraan staat al lang voor het matchbegin open zoals tapkranen enkel in de vorige eeuw openstonden. Onze illustere succescoach José Bokondo, een ex-Congolees international die later nog de jeugd van Standard onder zijn hoede zou hebben, heeft speciaal voor de gelegenheid een plan uitgedokterd 'dat niet kan mislukken'. Twee van onze beste spelers vormen het spitsenduo, onze andere twee toppers komen centraal op het middenveld terecht en, la surprise du chef, ondergetekende Tsigalko vormt de verbinding tussen de twee.
Voor de ogen van familie, vrienden, kennissen en gelukkig ook wel wat onbekenden loop ik negentig minuten lang verloren op het veld. We verliezen uiteindelijk met 0-4 en druipen diep ontgoocheld af. Het enige waar we ons aan optrekken, is het feit dat we jong zijn en dat er nog kansen genoeg zullen volgen. En dat klopt ook.
|
