|
Zeggen dat ik momenteel als een gehandicapte door het leven ga, zou overdreven zijn. Beweren dat ik gezond, fit, kwiek, monter en fris ben, is dan weer leugenachtig. Tegenwoordig kan je er maar beter het zwijgen toe doen, wanneer het op het spuien van meningen aankomt. Of niet natuurlijk, maar dat is dan geheel op eigen verantwoordelijkheid. Want ik lach er niet mee als er zomaar platitudes over mijn fysieke toestand in het rond worden gestrooid. Wie zich daar desondanks op zijn geheel eigen verantwoordelijkheid aan bezondigt, zal de consequentie moeten dragen dat ik er niet mee lach. Zeker in gezelschap zou dit voor hoogst gênante taferelen kunnen zorgen.
De dunne lijn tussen valide en mindervalide is er natuurlijk niet zomaar gekomen. De laatste weken had ik achtereenvolgens af te rekenen met griep, een kuitblessure, vermeende hartproblemen, een haast immobiele geschaafde knie en de obligate verruïneerde grote teen. Ik mank me een weg door het voorjaar van 2012, voornamelijk richting treinen die ik toch mis wegens geen enkel aanpassingsvermogen jegens mijn status van kreupele. Eerlijk gezegd heb ik zelden rekening gehouden met de anders-, minder- en niet-validen in onze maatschappij, dus het lijkt me maar consequent dat ik dat ook niet doe wanneer die groep opeens tijdelijk met mijn aanwezigheid wordt opgeluisterd. Naar de trein van 8u37 wordt dus koers gezet vanaf 8u34 en geen minuut vroeger. Dat ik die bewuste trein vervolgens mis, beschouw ik louter als de prijs om mijn leven niet door mijn handicaps te laten domineren.
Op mentaal vlak ben ik bijgevolg echt wel goed bezig. Het fysieke gedeelte laat zich kenmerken door progressiemarge en hoop. De griep is uit het lijf, de kuitblessure is verleden tijd en een medische check-up bracht geen waarneembare hartproblemen aan het licht. Het bracht wel aan het licht dat ik geen echte topatleet ben, iets wat de dienstdoende dokter met zoveel woorden dacht te moeten herhalen. En of ik hem van antwoord heb gediend! Mocht hij een afkeer hebben van verlegen schaapachtige glimlachjes, dan zal het zijn beste dag wel niet geweest zijn, de drol. Meer gebaren maak ik daar niet aan vuil. Vanaf nu gaat alle energie naar knie en teen, die koste wat het kost klaargestoomd moeten worden voor de volgende, uiteraard levensbelangrijke, wedstrijd van Forza Mechelen B. Heelhuids aan de aftrap komen levert in het cafévoetbal nu eenmaal een onmiskenbaar concurrentieel voordeel op.
|
