Alweer zijn tijd geleden dat het werk nog eens ter sprake is gekomen. Nochtans neemt het moeiteloos de grootste hap weg uit mijn tijdsbesteding. In ruil daarvoor krijg ik, naast iedere maand een verwaarloosbare girale zak duiten, een aanzet tot een gestructureerd leven in de schoot geworpen. Op weekdagen kan je me grofweg tussen negen en half zes terugvinden aan mijn bureau, alwaar ik de dingen doe die ik meen te moeten doen. Al is het maar om gebeurlijke op de loer liggende verveling tegen te gaan.
Hoezeer die structuur noodzakelijk is, bleek nog maar eens afgelopen woensdag. Een snipperdag en ik sta op de rand van de ontheemding. Vooraf waren er veel plannen om de vrije dag nuttig in te vullen. Stond onder andere op het programma: een bezoek aan de kapper (haar te lang), de orthopedist (loop te mank) en de Pearle (blik te bijziend). Ergens was er evenwel de vrees dat hier allemaal niks van in huis ging komen. En ergens was die vrees ook gerechtigd, want toen het erop aankwam loste hij moeiteloos alle verwachtingen in. Uiteraard ging ik weer veel te laat op café dinsdagavond, bleef te lang in bed liggen de volgende morgen, was overdag te suf en 's avonds te wakker, sliep bijgevolg slecht en kwam donderdagochtend met de staart tussen de benen weer op de werkvloer toe. Geheel uit mijn ritme dienden de laatste twee werkdagen nog afgehaspeld.
Dat zal me leren zomaar af te wijken van de gangbare geplogenheden. Een werkweek is van maandag tot vrijdag en een werkdag van negen tot half zes. Basta. Proberen ontsnappen uit dit patroon is funest, de draaikolk verlaten staat gelijk met verdrinken. Na een dag noeste arbeid resten er nog uren genoeg om vakkundig stuur- en structuurloos te verkwisten. Als er al íets me van gedacht zou kunnen doen veranderen, dan zou het de mogelijkheid tot zorgeloze alcoholconsumptie de avond voor de vrije dag moeten zijn. Ik kijk nu al uit naar de volgende snipperdag.
Een onderschat aspect van het bloggerschap is zeker en vast het bedenken van een passende titel. Ik ben dan ook ten zeerste verheugd dat dit deelproces vandaag zichzelf volvoert. Boven deze tekst prijkt de enige mogelijke juiste hoofding: Vaux la Douce. Hoewel de lezer geen idee heeft wat of waar dat precies is, zijn de associaties snel gemaakt. De zachte klanken dragen de zon in zich, het construeren van de volledige puzzel is van begin af aan slechts een kwestie van geduld.
Vaux la Douce moet wel een onooglijk doch zeer goed ogend dorpje zijn, dat staat vast. Lang geleden zal het met vaste hand tussen de groene weiden, groene bossen en groene heuvels zijn gemikt (het is mogelijk dat Vaux la Douce niet over zo'n overdreven rijk kleurenpalet beschikt). Maar mijn kop eraf dat er een (verlengd) weekendhuisje staat, met smaak gebouwd en volgens hetzelfde principe gerenoveerd. Grote tuin ook. Ideaal om, nu ie er dan toch ligt, uren in te voetballen. Old school nog wel. Stoelen of schoenen als doelpaal, vliegende keeper en de bal is pas uit wanneer het laatste contact tussen leer en gras stilaan de status van verre herinnering heeft bereikt.
Aangezien een naam als Vaux la Douce garant staat voor goed weer, kan er ook gerust een barbecue af. Met wat pintjes, eventueel, of wijn en cava. Eens krom gevoetbald, rond gegeten en scheef gedronken, is het tijd voor een volgende stap. Waarom niet Singstar, de ultieme apolitieke 'Doe de stemtest'? Het is hierbij de bedoeling popsongs mee te kwelen op de toonhoogte van het origineel. Dat zou punten moeten opleveren, maar Vaux la Douce zou uiteraard Vaux la Douce niet zijn als er ook niet af en toe een valse noot weerklonk. Vooral gretig versluierde versies van het oorspronkelijke werk passeren de revue. Undercovercovers, als het ware.
Voilà, dat is wat een simpele titel als 'Vaux la Douce' bij de lezer zoal kan oproepen. Voor degenen die zich hier ondanks alles niet meteen een voorstelling van konden maken, heb ik in één moeite door de hypothetische gedachtegangen van dat andere - op associatief vlak toch wel behoorlijk getalenteerde - lezersdeel neergeschreven. Duidelijkheid boven alles.
