De voortekenen van deze Werchter-editie waren niet per definitie gunstig. Herman Schuermans had het muzikale luik (toch algauw de belangrijkste bijzaak, na het pinten drinken) bepaald karig bedeeld - om niet te zeggen voorzien van de zwakste affiche in jaren. Frank Deboosere van zijn kant had vier dagen lang grijs, regenachtig weer besteld. Gelukkig ging op zijn minst dat laatste snode plannetje niet door. Er was iets minder regen en iets meer zon dan voorzien, waardoor we eigenlijk in prima omstandigheden hebben kunnen genieten van matige muziek.

Het allerbeste was waarschijnlijk nog Radiohead, dat helaas een halfuur vroeger dan voorzien stopte. Het allerslechtste was zeker en vast Linkin Park, dat helaas geen anderhalf uur vroeger dan voorzien stopte. Als dít ons had moeten terugbrengen naar onze jeugd, laat die hele jeugd dan maar voor wat ze is. Het Eurovisiesongfestival leek ook in de reguliere tijdrekening opeens weer heel dichtbij tijdens hun set, met rocksongs die klonken als de grootste gemene deler van wat pakweg Montenegro, Moldavië of Roemenië elk jaar inzendt. Zonder ooit de halve finale te overleven weliswaar.

Dat Werchter ook deze keer ondanks alles de transitie zal maken richting mooie herinnering, is voor een groot stuk te danken aan Geert en Evelien. Zij haalden niet alleen vol overtuiging de 'Kiss Cam' en bier, maar hun jaarlijkse vierdaagse aanwezigheid is ook meer en meer een houvast, een stuk kreupelhout in een zee van verandering. En geef toe, een mooier compliment dan kreupelhout bestaat er toch niet.