De Rode Duivels hebben zonet verloren; de zwanenzang van onze geliefkoosde selectieheer is hierbij officieel in de laatste fase beland. Maar morgen hopelijk meer hierover. Want ik zou mensen te kort doen als ik niet een klein woordje zou placeren over mijn Schotland-trip. Vijf dagen bracht ik vorige week in dat land door, het land van de kilts, de schapen, de whisky en het occasionele vijftal uit België. Dat laatste wordt uiteraard niet vermeld in toeristische folders.
Dankzij Ryanair mag een bezoek aan Schotland bezwaarlijk een dure onderneming heten. 44 euro kost het, een vlucht naar Glasgow en terug. Daarvoor moet je wel bereid zijn eerst de trip naar Charleroi te wagen. Toch, nu ik er zo over nadenk, was het niet minder dan een briljant idee om uitgerekend in Charleroi een luchthaven neer te poten. Eens in de stad, bekruipt je immers automatisch de neiging om op eender welk vliegtuig te springen, hoe verder weg hoe liever. Dan is zo'n luchthaven in de buurt natuurlijk meegenomen.
De eerste culinaire ervaring in Schotland was er een om snel te vergeten. Dat dit niet meteen gelukt is, valt af te leiden uit het feit dat deze gebeurtenis hier nog eens opgerakeld wordt. We verbleven in een prachtige jeugdherberg aan het meer Loch Lomond, ten noorden van Glasgow. Prachtig in de zin van: het was een kasteel. Daarmee bedoel ik niet een kasteel van een huis of zo, nee, écht een kasteel. Maar het eten was dus allerminst navenant. Hoewel bijvoorbeeld een everzwijn mij passend leek, bestond het menu uit soep, risotto (!) en pannenkoek met ijs. Het hoofdgerecht, de risotto, was zonder overdrijven alleen voor de meest verstokte omnivoren weggelegd. Het rook zuur, het smaakte zuur en katapulteerde zich zodoende moeiteloos tot het smerigste dat ik in tijden (niet) gegeten heb. Het nagerecht was al niet veel beter: een pannenkoek-uit-een-pakske op kamertemperatuur met een bol waterig ijs eroverheen. Ondanks een lege maag had ik al meteen mijn buik vol van de hele Schotse keuken.
Goddank zou later blijken dat de keuken van ons kasteel niet de norm was. De rest van de reis kregen we alleen nog goedkope, degelijke, doorgaans vettige maaltijden op ons bord. Helemaal onze meug - al is de kans klein dat haggis of gefrituurde Mars het de eerstkomende jaren tot de menukaart van pakweg de Comme Chez Soi schopt. Ondertussen moet mij van het hart dat het al laat is en ik mijn bed zou willen gaan opzoeken (en hopelijk opvinden). De rest van de reis stoot ik er dus op een drafje uit. We bezochten een whiskydistilleerderij: cool. We maakten een dagtocht door de highlands: cool. We combineerden op zelden vertoonde wijze cultuur, uitgaan en stevige wandelingen in Edinburgh: cool. Het was, kortom, een op alle vlakken geslaagde, ja zelfs coole, vijfdaagse. (Mijn vermogen tot het vinden van synoniemen geeft inderdaad de indruk al betere tijden te hebben gekend.)
Rest mij nog langs deze weg (nu ik er mij toch op bevind) E. te bedanken, die mij in Edinburgh logement verschafte en ons vijven op sleeptouw nam naar de mooiste hoeken en rechte lijnen van de stad. Op sleeptouw nemen is overigens de juiste uitdrukking. Wij zijn namelijk van het type dat zich nogal comfortabel voelt in een pub en niet per definitie zomaar de grote boze buitenwereld in zal trekken. Eigenlijk een beetje puberaal, een andere woordspeling heb ik er niet voor.
Ik tel de uren van René Vandereycken. Helaas (nog) niet zijn blauwe plekken, kneuzingen of schotwonden. Vijf dagen vertoefde ik in Schotland de afgelopen week, dat was leuk en is op zijn minst een blog waard. Maar first things first. René Vandereycken. Mijn schrijven is vijf zinnen ver en zijn naam is al twee keer de revue gepasseerd. Zonder begeleidend scheldwoord, wat het nog unieker maakt. Wie mijn blog regelmatig consulteert, weet dat ik niet zijn grootste fan ben. De uitdrukking 'niet zijn grootste fan' staat hier in zijn gebruikelijke hoedanigheid: die van eufemisme van jewelste. Net zoals 'ik koester een viscerale afkeer van die smerige hond' op zijn beurt slechts een eufemisme zou zijn, trouwens. Sla er anders op deze site hetgeen onder de data van 17-08-2008, 17-06-2008, 28-03-2008 of 08-12-2007 staat maar eens op na.
Ik citeer vrijelijk uit eigen werk, datum 08-12-2007, de dag dat de voetbalbond de lumineuze ingeving kreeg René een contractverlenging aan te bieden: "[...] Deze man krijgt nu voor zijn flagrante incompetentie dus een beloning
in de vorm van een nieuw contract. Hiermee zorgt de KBVB meteen voor
een unicum. Was iedere rechtgeaarde voetballiefhebber al onthutst door
de wel bijzonder vroegtijdige uitschakeling in de campagne voor Euro
2008, dan wordt dat record nu nog eens achteloos aangescherpt: op 8
december 2007 al zien we het WK 2010 aan onze neus voorbijgaan. De
laatste Belgische trots mag dus nog twee jaar verder verrotten - het
lijkt wel of NVA, LDD en VB hebben elk een stevige vertegenwoordiging
in het Uitvoerend Comité van de voetbalbond."
Noem mij de nieuwe Nostradamus, en ik antwoord met een kwinkslag "Noem me liever de oude Juan Mères". "Juan wíe?" vraag jij dan door. "Wel, Juan Mères," verduidelijk ik, "de man die in 2122 het bij het rechte eind zal hebben met zijn voorspelling dat de wereld binnen dit en vijftig jaar zal vergaan." Maar we wijken af. Een moderne voetbalprofeet zijn is vooral een frustrerende aangelegenheid. Dat betekent in dit geval zoveel als weten dat het slecht gaat aflopen maar geen enkele invloed kunnen uitoefenen. Van grote hoogte naar beneden vallen en weten dat het te pletter storten onvermijdelijk de volgende verrichting wordt.
Wel had ik op zijn minst gehoopt dat enkele journalisten hetzelfde aanvoelen als mij zouden hebben gehad. Dat ze meteen hadden doorzien dat Vandereycken alleen geschikt is om te werken met spelers naar zijn evenbeeld: absolute non-talenten. Zeker niet met deze groep, die gerust gecatalogeerd kan worden als de sterkste Rode Duivels-kern ooit. Dat 's lands journaille zijn aanstelling in twijfel zou trekken, zijn eerste selectie zou kapittelen en hem na de eerste kwalificatiematch tegen Kazachstan ronduit zou afmaken. Maar neen, de vierde macht gaf niet thuis. Bang om interviews te mislopen van een wereldvreemde clown die als 'selectieheer' door het leven gaat.
Gelukkig is het einde nu echt wel nabij. René wankelt op de rand en het is aan elf moedige Duivels om hem morgen het beslissende duwtje te geven. Zo wordt het in Bosnië de vreemdste scharniermatch uit onze voetbalgeschiedenis: er mag absoluut níet gewonnen worden, willen we vermijden dat de gouden generatie geheel vermassacreerd wordt. Duimen voor de Bosniërs dus, voor de toekomst van het Belgische voetbal.
