|
Thuiswerk heeft zo zijn voordelen. Het is bijvoorbeeld mogelijk om even weinig te doen als op de werkvloer, maar dan onder comfortabelere omstandigheden. Zo bevind ik mij hier gezeten in een pyjamabroek achter de laptop, muziek op de achtergrond, blog op de voorgrond, zonder risico op pottenkijkers. De eerlijkheid (en ook wel het opborrelende schaamtegevoel) gebiedt me wel te zeggen dat deze periode op payrollvlak vrij kalm is. De payrollcylcus heeft met de opmaak van de fiscale fiches een eerste belangrijke kaap gerond, het is nu relatief windstil tot aan de vakantiegeldberekening. Weinig input, dus weinig output - klinkt op zich beter dan 'veel input en weinig output', wat ook al eens durft voorvallen. Dan kan ik net zo goed niet de indruk wekken dat mijn hoofd omloopt van al dat werk. Een verlofdag als een andere dus, als het vroege opstaan, het voortdurende stand-by zijn en de (zeer) occasioneel rinkelende gsm en aandikkende mailbox buiten beschouwing worden gelaten.
Onrechtstreeks moet ik de vrienden van de NMBS hiervoor dankbaar zijn. Zoals heel de wereld verwacht had, kon onze nationale spoorwegmaatschappij geen antwoord bieden op de voorspelde sneeuwval van wel centimeters dik. Met het dwarrelen van de vlokjes, begaven ook de wisselsporen, treinstellen en hoogspanningskabels het één na één. Treinen liepen vertraging op, werden afgelast, de website Railtime wist als een digitale Comical Ali te melden dat er geen enkel probleem was en de reiziger werd overgelaten aan de chaos. De gebruikelijke dingen. Veel moeite kostte het dan ook niet om mijn thuiswerk van vandaag van een reden te voorzien. Gewoon alles op de NMBS steken. Hun onkunde is de beste garantie op mijn luiheid. Want sneeuwval of niet, het profiteren van de situatie liep vandaag als een trein.
|
