Op onbewaakte momenten, een schaars goed, durf ik het al eens ruiterlijk toegeven: mijn BV-schap is tanende. Nadat in het najaar van 2009 mijn tweede plaats op Het Groot Dictee der Nederlandse Taal hét mediagebeuren van het moment was, of toch op zijn minst hét dicteegebeuren van het moment, op de aandacht voor de overwinnaar en de prestaties van de bij het brede publiek bekende deelnemers na, is daar in het voorjaar van 2015 nog bitter weinig van te merken. De laatste keer dat ik spontaan herkend werd op straat is toch alweer maanden geleden. Het bleek toen om een oud-klasgenoot te gaan. Maar wie me kent, weet dat ik niet bij de pakken blijf zitten. Onder een dikke laag lethargie gaat het heilige vuur schuil, klaar om bij een juiste stand van de wind onstuitbaar op te flakkeren.
Dat ik meer dan vijf jaar heb moeten wachten om mijn rentree te maken aan de top, heeft verschillende oorzaken. Belangrijkste daarvan is mijn gebrek aan kwaliteiten. 't Is te zeggen, ik ben enkel goed in dictee en in tombola. Die eerste troef is zoals algemeen geweten al uitgespeeld, terwijl de doorgroeimogelijkheden in de tombolasfeer vrij beperkt zijn. En toen was daar opeens mega-BV. Bij De Ideale Wereld hadden ze de geniale ingeving om een BV-spel te ontwikkelen, naar analogie met Megascore en Megabike. Simpel uitgelegd komt het erop neer dat je een ploeg BV's moet samenstellen en vervolgens punten krijgt afhankelijk van hoe vaak ze met hun smoelwerk de boekskes sieren. Op de actualiteit inspelen kan door een maximum van twee transfers per week. Overduidelijk mijn meug dus, als ex-BV die het heilige vuur alsook busladingen nutteloze weetjes in zich draagt.
Intussen zijn we zeven weken ver in de competitie en mijn team prijkt op een mooie vierde plaats. Qua slechte timing kan deze blog dan nog tellen, aangezien de door mij bijeengesprokkelde verzameling BV's de voorbije drie weken de hoogste positie (1) bekleedde. Helaas moest K3 zo nodig splitten op een moment van financiële krapte, waardoor naast tienduizenden meisjeshartjes ook het mijne in twee brak. Voor wie er nog aan mocht twijfelen: Josje ís een hoer! Hoe dan ook, met de hulp van collega's Sander en Kristof, gecombineerd met mijn natuurlijke scherpzinnigheid en neus voor meurende rioolpers, blijft de eindoverwinning het doel. Het zou meteen ook het ultieme bewijs zijn dat mijn repertoire veel uitgebreider is dan alleen maar dictee en tombola, twee dingen die, het mag gezegd, al bij al niet zo heel veel talent vereisen.
|