Voor de aangenaamste inwendige temperatuurschommelingen was dan weer een Ierse bard verantwoordelijk. Hij luistert naar de naam Damien Rice en is jarenlang een beetje onder mijn radar gebleven. Er was, is en er zal altijd natuurlijk '9 Crimes' zijn, maar mijn echte interesse werd pas gewekt met 'My Favourite Faded Fantasy', zijn wondermooie album van vorig jaar. (Fantastische titel ook, geef toe.) Damien Rice bekwam wat de doorgewinterde festivalganger steeds minder overkomt: meegevoerd worden naar een andere realiteit. Want het moet gezegd, het festivalgangerschap is zwaar. Zelfs bij de betere optredens begin je na een tijd onwillekeurig op je uurwerk (een automatische Swatch, gekregen van mijn vriendin, nvdr) te kijken en de rijen publiek af te speuren naar knappe elementen (ondanks een vriendin die me een automatische Swatch cadeau doet, nvdr). De voeten doen nu eenmaal pijn, de benen zijn zwaar en de aandachtsspanne is niet eindeloos. Elke afleiding is dan ook welgekomen. 

Zo heel af en toe is het echter anders. Dan trekken de rillingen door het lijf, de blik blijft vastgespijkerd op het podium en je hoopt dat de roes eeuwig zal blijven duren. Of toch zeker tot de nood het hoogst is. Deze verdienste komt helemaal toe aan Damien Rice. Een volle zaal luisterde ademloos hoe hij zijn ziel uitperste tot enkel de essentie overbleef: goddelijke klanken. Het grootste compliment dat ik kan maken zit trouwens in het verborgene. Een paar uur voor Rice werkte eindbaas Noel Gallagher zijn set af op het hoofdpodium. In tegenstelling tot drie jaar geleden klonk het zo Oasisiaans als maar mogelijk is voor slechts één Gallagher. In een ideale wereld had dat hem altijd moeten verzekeren van een plaatsje als protagonist in deze blog, maar ook een ideale wereld is soms beter af mét 9 crimes.