|
Ook deze blog ontsnapt niet aan de terreurdreiging. Solidair met onze hoofdstad vond ook hier de voorbije weken een heuse lockdown plaats. Geen letter verscheen er, mijn volgelingen bleven verstoken van de indertijd razend actuele Indonesië-avonturen. Nu er geen terrorist gevat is en de dreiging dus gedaald (Belgische logica), kunnen de lettercombinaties echter weer vrij hun gang gaan. Waar zaten we? Wel, we gingen naar Lombok, het nog niet door ranzig westers toerisme verteerde eiland naast Bali. Correctie, het helaas nog niet door ranzig westers toerisme verteerde eiland naast Bali.
Want er zijn twee nadelen aan Lombok. Eén, omdat er toch weinig toeristen komen, smijten de locals hun afval gewoon waar het hen belieft. In potentie prachtige stranden hebben zo soms meer weg van een vuilnisbelt met een zandlaag. Volgens onze taxichauffeur heeft dat iets te maken met het geloof, dat op die manier dingen teruggegeven worden aan de natuur. Volgens mij heeft dat dan weer iets te maken met het feit dat Lombok-locals als het erop aankomt luie varkens zijn. Meningsverschillen zijn de basis van een gezonde discussie.
Het tweede nadeel aan Lombok is dat die weinige toeristen overspoeld worden door vele verkopers. Je kan niet op een strand zitten of iemand komt je bier, kokosnoot of vodden verkopen. De neiging is misschien groot om te denken: oké, ik koop één vod, dan ben ik ervan af. Fout! Eén vod kopen is een teken van onbeleefdheid, of zoiets. Spoedig zullen alle andere verkopers een verklaring komen eisen waarom je wel bij die ene en niet bij hen hebt gekocht. Die ene voelt zich bovendien geprivilegieerd, en zal zijn kans ruiken om een tweede vod te proberen slijten.
Hetzelfde principe 's avonds op restaurant. De ene na de andere plaatselijke etter probeert een gevlochten armbandje te verpatsen. Wie durft kopen, is de klos (pun intended). Marie en ik hebben één keer toegehapt, al waren we wel zo slim om in de onderhandelde prijs meteen zwijggeld te voorzien ("We kopen bij jullie, maar zwijg erover tegen de andere kinderen."). De aankoop was trouwens min of meer gedwongen, omdat twee snotneuzen van een jaar of 8 beweerden alle hoofdsteden ter wereld te kennen en ik dat niet wou geloven. Mijn ongeloof kwam ons dus duur te staan. Wel kwam er een ander soort ongeloof voor in de plaats: jonge kinderen kunnen vliegensvlug rekenen, spreken een mondje Engels en Frans en kennen alle hoofdsteden van de wereld, maar met al dat talent gebeurt helemaal niks. Op hun 8e verkopen ze armbandjes, op hun 15e kokosnoten en op hun 25e verhuren ze met wat geluk scooters. De brain drain verloopt langs het toerisme.
Benieuwd nu wat Bali zal brengen.. (cliffhanger intended)
|
