2 januari 2009. Een betere aanleiding om iedereen een gelukkig nieuwjaar te wensen is nauwelijks denkbaar. Uiteraard, haarklovers aller landen zouden kunnen aanhalen dat 1 januari 2009 datumgewijs nog net iets gepaster is. Zij hebben ongelijk. 1 januari is bij mij traditiegetrouw de meest nutteloze dag van het jaar. Wie mij kent, weet dat dat iets wil zeggen. Uitgesloten dus dat op die dag naasten of verren verblijd worden met heilwensen ter wille van een goede gezondheid, dat we ze nog lang mogen mogen en al wat wenselijk is. Liever staat 1 januari in het teken van het omzichtig verjagen van de in recordtempo bij elkaar gezopen kater. De hiermee overeenstemmende passiviteiten situeren zich voornamelijk in de range slapen-zelfbeklag-overwegen om nooit meer zoveel te drinken.
Miserie alom dus. Het voordeel van deze benadering is wel dat het al erg moet tegenzitten eer er zich tussen de volgende 364 onderverdelingen van 2009 nog zo'n door en door troosteloze dag bevindt. Vanaf een bepaald punt kan het enkel maar in stijgende lijn gaan, en dat punt bereik ik wel zo ongeveer op 1 januari. Neem nu 2 januari 2009, als tegenvoorbeeld. Ik zit hier op het werk, ik verdien mijn geld, ik schrijf een blog en wens iedereen een gelukkig nieuwjaar. Dat is toch al een hele vooruitgang, niet? Bovendien laat ik mijn gedachten afdwalen teneinde oudejaarsavond zo goed en zo kwaad als het kan te reconstrueren.
Waarmee we meteen aanbeland zijn bij het gedenkwaardigste moment van de avond: de totaal onverwachte terugkeer van onze huisgenoot-op-wereldreis. Iets na middernacht stond hij daar ineens. Ongeschoren, zoals het een wereldreiziger op de dool betaamt. Zat, zoals het een wereldreiziger op de dool niet echt betaamt. Of misschien ook wel, ik heb nog niet zo heel veel creaturen van dit slag ontmoet. We namen gezamenlijk akte van deze wonderbaarlijke verschijning met het vaste voornemen nooit te vergeten hoe verrassend die eerste uren van 2009 wel niet waren. Dat belooft voor de rest van het jaar. Nog 364 dagen te gaan.
Eindejaarsvraagjes zijn ten zeerste irrelevant. Om over eindejaarsantwoordjes nog maar te zwijgen. Wat doet bijvoorbeeld mijn favoriete film van 2008 er nu toe, in de wetenschap dat ik maar een handvol nieuwe films gezien heb en de exportmogelijkheden mijner smaak eerder beperkt zijn. Gelukkig is het de irrelevantie die mijn blog schraagt. Tel daar mijn voorliefde voor lijstjes bij en je weet het wel: er is geen ontsnappen aan. Vandaar dus, net als vorig jaar, een exclusieve kijk op mijn culturele geneugten van de afgelopen twaalf maanden.
Beste film: No country for old men
Beste lied: 1. Beirut - Nantes 2. MGMT - Kids 3. Yaeli Naim - New soul 4. Sharleen Spiteri - All the times I cried 5. Coldplay - Viva la vida
Beste cd: Viva la vida or death and all his friends (Coldplay) & Vantage point (dEUS)
Beste tv: België - Italië, Usain Bolt en natuurlijk Tia Hellebaut op de Olympische Spelen, overwinningsspeech Obama, Californication
Beste boek: Mogelijkheid van een eiland (Houellebecq)
Beste maand: oktober
Wie wens ik wat toe in 2009? - René Vandereycken: een job die bij hem past. - De gilde der strontrapers achter de trein: niet te veel last met hun nieuwe collega.
