Dit weekend zal de geschiedenis ingaan als het weekend van de toolkit. Het weekend van de wát? Jaja, de toolkit. Ik moet eerlijk bekennen dat ik tot voor een paar maanden ook nog nooit van zoiets als een toolkit gehoord had, maar het bestaat - in weerwil van onder andere meneer Van Dale ('den Dikke') - dus wel. Meer zelfs, een volledig hieraan gewijd weekend staat op het punt de annalen in te duiken!
Wat een toolkit dan wel mag zijn? Wel, de toolkit is kort gezegd de benaming voor onze jaarlijkse groepsuitstap met het werk. Er zit vast een bijzonder interessante redenering achter het gebruik van dit leenwoord, maar die is me onbekend en dus onbemind. Het belangrijkste is dat we met onze afdeling op kosten van het bedrijf eens mochten gaan doen wat we wilden. Met als voornaamste beperking dat er naast het drinken ook minstens één andere activiteit moest plaatsvinden. Dat lukte wonderwel. Lasershooten, fonduen, een city game spelen,... noem het op en we hebben het gedaan. Locatie van dit alles was tot mijn grote vreugde toevallig Gent, een stad die ik nog niet kende. Nou ja, zo heel toevallig was die locatie misschien ook niet, aangezien ik de organisator van het hele gebeuren was. 't Is zoals ze zeggen: geluk, dat dwing je af.
Wij hebben in elk geval twee dagen lang ons best gedaan om al lasershootende, fonduende, drinkende en citygamende het voornoemde geluk af te dwingen. Het geluk nodig om geluk te kennen, zullen we het noemen. Naar mijn oordeel is dat vrij goed gelukt.
Ik ben een man van principes. "Wanneer je op verplaatsing werkt, schrijf dan een blog", is er een van. Waarbij de je in kwestie ik is, de verplaatsing Leuven, mijn werk nog altijd payroll consulent en de blog het conglomeraat van letters dat op dit eigenste moment voor jullie ogen halt houdt. Duidelijkheid gaat voor alles.
Het motief voor de tijdelijke verbanning naar mijn thuisstad is hetzelfde als de vorige keer: stakende treintrollen. Een tijdje geleden heeft iemand het allesomvattende woord 'koopkracht' uit zijn koker geschud, en sindsdien wordt dat te pas en te onpas aangewend om allerlei ongein te verantwoorden. Zoals het land platleggen. Het is wachten op de eerste notabele die de ballen heeft om te zeggen waar het op staat, zijnde: "Wie nu nog over die fucking koopkracht durft te zaniken wordt stante pede buitengejast en vervangen door een goedkoop Chinezeke, stelletje rotverwende 2 auto's-bezittende, 3 maal per jaar op vakantie gaande zeikzakken! En ik sla op jullie smoel erbovenop!" Inderdaad, als het op werkethiek aankomt, ben ik er eerder eentje van de Duitse slag. Meldde hij al bloggend vanop de werkvloer.
Laat u evenwel niet misleiden door mijn jolige vlijt, want ik beleef moeilijke werkweken nu. Het academiejaar is pas terug begonnen en het kriebelt langs alle kanten om mij terug vol overgave in het nachtleven te storten. Zwelgen in drank wil ik, in warme cafés waar eentje geentje is en hondenweer slechts een dankbaar excuus om minstens te blijven tot het weer opklaart. Bij deze is het woord 'zuipzekerheid' geboren. Dáár, enkel daar heeft de modale mens recht op. Vergeet die oervervelende koopkracht, nu is het aan de zuipzekerheid. Het betekent zoveel als 'het aantal keer dat de werkende mens zich zonder schroom lazarus kan slempen'. In de toekomst zal het werkvolk er alles aan doen om zijn zuipzekerheid te verhogen. Verminderde zuipzekerheid staat gelijk met crisis. Zijn we tenminste van dat idee-fixe van de dalende koopkracht verlost.
