Ik citeer niet vaak andere specimen. Zulk een inleidende zin kan uiteraard enkel betekenen dat ik het nu wél ga doen. De geciteerde is (het voorvoegsel schijnt mij enorm bevreemdend toe) ex-huisgenoot Tom. Hij had niet alleen een zeer treffende haiku in voorraad, ook is hij veel te lui om zijn auteursrecht voor een rechtbank te doen gelden. Twee vliegen in één klap! Ziehier een brok harde werkelijkheid, tot zachte poëzie gekneed:
Lekkende daken Schimmel blijft verweesd achter Een deur slaat hard toe
"Dit is echt... mijn stad." Deze woorden, in die volgorde, verlieten vrijdagnamiddag mijn bloed- en speekseleigen mond. Meer, het kwam spontaan, zonder ook maar enige zweem van ironie. Niet dat ik er fier op ben. Uiteraard niet! Berlijn, Edinburgh of New York had gerust het decor kunnen vormen voor deze uitspraak, maar nee, uitgerekend in Amsterdam bracht ik hem te berde. Amsterdam, daar waar Hollanders (nog meer dan elders) thuis zijn. Da's balen. Het kan niet anders of de uitvinder van de term 'slip of the tongue' had met zijn creatie situaties als bovenstaande voor ogen.
Hoe is het nu zover kunnen komen? Wel, eerst en vooral door Amsterdam te bezoeken, natuurlijk, een essentiële stap in het proces. Eens die horde genomen, is het niet moeilijk te vallen voor de prachtige grachten (in één woord: grachtig), gezellige straten en de romantisch-anarchistische vibe die door de stad waart. Niks van dit alles is echter van dien aard om mij een gemeende "Dit is echt... mijn stad" te ontlokken. Daarvoor moeten we bij punt drie zijn: het vrouwelijk schoon. Al te vaak vormt 'het vrouwelijk schoon' louter de verzamelnaam voor dat deel van de mensheid dat over welbepaalde in de biologieboeken gestipuleerde primaire geslachtskenmerken beschikt, zonder hier ook maar de minste esthetische resultaatsverbintenis aan vast te koppelen. Daar doe ik natuurlijk niet aan mee. Wanneer ik zeg 'vrouwelijk schoon' bedoel ik wel degelijk 'schone vrouwelijkheid'. Geen oppervlakkig gedoe voor mij. Op sommige plaatsen hebben ze dit beter begrepen dan elders. De gemiddelde Amsterdamse is slank, groot en blond. Laat dit nu juist ook mijn gemiddelde smaak zijn. What are the chances?
Net als in Valencia is het dus fijn Heineken slurpen in Amsterdam. Het gaat echt niet lang meer duren of ik begin spontaan positieve associaties te leggen bij het aanhoren van de merknaam van 's werelds voornaamste pisbier. Het zou een nieuw dieptepunt in mijn al niet bepaald glorieuze bestaan betekenen. Maar eerst mijn honteuze quote verwerken. Zoiets mag ik echt nooít meer zeggen over eender welke Hollandse stad. Ik schrijf het hier dan ook neer opdat het nooit meer gebeuren zal. Een beetje zoals de Amsterdamse Anne Frank destijds deed, in feite. Oké, situaties zijn nooit helemaal vergelijkbaar, maar laat dit niemand tegenhouden om na mijn verscheiden een Tsigalko-stichting uit de grond te stampen. Zie wel dat er in het Tsigalko-huis Heineken geserveerd wordt.
