Ik heb het tot nog toe behoorlijk kunnen verbergen, maar in mij schuilt een onvervalste lijstjesfetisjist. Wat er precies opgelijst wordt, doet er in feite helemaal niet toe: films, boeken, cd's, presidenten, bieren, voetballers, voetballersvrouwen,... het mag allemaal. Enige voorwaarde is dat er een rangorde wordt aangebracht in de chaos. Of die rangorde gebaseerd is op enige kennis van zaken, op enige mening of op een heuse televoting zal mij eveneens worst wezen. De ontstaansgeschiedenis van het uiteindelijke lijstje is ondergeschikt aan het bestaans-heden. Met dit in het achterhoofd geef ik hieronder mijn persoonlijke Film Top Tien van het voorbije decennium mee. Het is heel graag gedaan.
1. The Lord of the Rings
Spektakelfilms zijn niet mijn dada, maar aan de epische Lord of the Rings-trilogie kan niemand voorbij. Peter Jackson brengt het universum uit de boeken van Tolkien feilloos over op het witte doek, en alleen al daarom is hij voor mij dé Jackson van het decennium. En LOTR dus de beste film van de jaren nul.
2. Das Leben der Anderen
Ik heb er al eens een blog aan gewijd, volledig terecht. Een verhaal dat met ongelooflijk veel métier wordt verteld en in beeld gebracht. Dat het hier gaat om de debuutfilm van regisseur Florian Henckel von Donnersmarck mag dan ook een wonder heten. Daarenboven wordt naar goeie Duitse gewoonte het verschil in de laatste minuten gemaakt: het einde van de film is van een hallucinante schoonheid.
3. Eternal Sunshine of the Spotless Mind
Ironie: een film die handelt over het wissen van het geheugen levert een van de meest onvergetelijke prenten van het voorbije decennium op. De eerste tien minuten snijden meteen in de ziel, Jim Carrey en Kate Winslet zijn groots en de regie is briljant. Niet te missen noch te wissen.
4. Kill Bill
De meningen over dit wraakepos van Quentin Tarantino zijn verdeeld. Mijn mening erover is dat ook: ik twijfel om het als meesterlijk dan wel als magnifiek te omschrijven. Tarantino gooit als een volleerde kok ontelbare martialartsfilms en mangastrips in de mixer, met als resultaat een zinderend, succulent viersterrenmenu voor het oog. Kijken mag, aankomen is niet nodig.
5. Big Fish
In tegenstelling tot wat de titel misschien doet vermoeden, heeft 'Big Fish' niks te maken met de Belgische staatshervorming. Rouwig moeten we daar waarschijnlijk niet om zijn, want desondanks is het een pracht van een film geworden. Tim Burton (beeld) en Danny Elfman (klank) tekenden hier voor hun meest geslaagde samenwerking tot op vandaag. Oog en oor zullen tevreden zijn met deze vertelling.
6. Cidade De Deus
Tarantino goes Brazilian, voor een brok in-your-face-cinema recht uit de favela's. Regisseur Fernando Meirelles geeft op een flitsende manier de wild pulserende hartslag van een sloppenwijk in Rio weer. Adembenemend heftig, adembenemend gewelddadig, adembenemend mooi. Het cinematografische equivalent van sambavoetbal.
7. Borat
Het gebeurt zelden dat komedies door cinefielen hoog ingeschaald worden. Meestal terecht, goede komedies zijn schaars. Dikke vette uitzondering hierop vormt 'Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan'. Komiek Sacha Baron Cohen slaagde erin zich met deze film de woede op de hals te halen van de Amerikanen, de Kazachen, de joden, de zigeuners, de homo's, de feministes, de christenen en nog een stuk of wat andere meerderheids- en minderheidsgroepen. Je kan nooit voor iederéén goed doen, natuurlijk.
8. Le fabuleux destin d'Amélie Poulain
Modern sprookje dat gelukkig maakt. Audrey Tautou is Amélie Poulain en vice versa. Het kleurenpalet is oogverblindend, de muziek van Yann Tiersen doet de rest. Onder 'de rest' valt te verstaan: de kijker doen wegdromen, datgene waarvoor de zevende kunst ooit is uitgevonden.
9. Lost in Translation
Sommige films geven zich nog niet helemaal bloot bij de eerste visie. 'Lost in Translation', een fijngevoelig tableau van twee door eenzaamheid verteerde mensen in een ver land, is daar een schoolvoorbeeld van. Hij wordt met de keer dat je ernaar kijkt beter, de enige constante is dat Scarlett Johansson even mooi blijft. Maar die zit hoe dan ook al aan het maximum aan mooi-heid. Het verlangen om samen met haar eenzaam te zijn, ook dát zit in deze film.
10. Dogville
Lang getwijfeld over deze tiende plaats. Maar een experimentele film van geboren en getogen weirdo Lars von Trier, dat kan ik niet laten liggen. Alles speelt zich af op één groot podium; de huizen worden gevormd door krijtlijnen, de voorwerpen staan geschreven op de vloer en ook de hond is slechts een getekend silhouet. Tegen die achtergrond leert von Trier ons iets over de geschiedenis van de Verenigde Staten (zoals Borat dat doet met het heden, zo je wil), en hij komt er nog mee weg ook. Straffe dinges.
|
