|
Vorig weekend heeft de oefencampagne van Forza Mechelen B zich weer op gang getrokken. Net op tijd om me te realiseren dat ik wel erg karig met informatie ben geweest over het voorbije seizoen. De reden moet zijn dat het simpelweg te succesvol was om in het format van deze blog te passen. Forza Mechelen B behaalde immers zomaar even de dubbel! Oké, ik rond hier wel af naar boven. Eigenlijk werden we herfstkampioen en behaalden we de bekerfinale. Wat niet helemaal hetzelfde is als kampioen worden en de beker winnen, volgens een strikte interpretatie. Maar op zijn minst is de hoop even kunnen oplaaien in mijn binnenste. De hoop om mijn palmares wat aan te dikken of, weer volgens die strikte interpretatie, mijn palmares op te starten. Uiteindelijk beëindigden we het seizoen als zesde en verloren de 'bekerfinale der B-ploegen' nogal oneervol met 4-0. Alles op de valreep weer bij het oude dus, dat scheelde niks.
Mijn persoonlijke seizoen was een aaneenrijging van blessures, zodat jullie favoriete linksmidden nauwelijks de helft van de matchen speelde. Slecht nieuws zou je denken. Fout. Ik voetbal al heel mijn leven in pieken in dalen, maar de blessures lijken vooral de dalen te hebben weggefilterd. Concreet tekende ik voor 7 goals in niet zo heel veel matchen, daar waar mijn gemiddelde ligt op 7 goals in wel zo heel veel matchen. Dat heet dan van de blessurelast een -lust maken. Ook van de start van het nieuwe seizoen heb ik op dit gebied geen klagen. Drie weken geleden werd ik wakker met een intense pijn aan de linkervoet, een pijn die zo alomtegenwoordig was (of mijn pijngrens zo laag) dat het leidde tot een bloeddrukval. Slecht nieuws zou je denken. Fout. Of nee, nuance: juist, die bloeddrukval was misschien een beetje overdreven. De blessure aan de voet werkt gelukkig nog heerlijk door, wat mij alvast behoedt voor enkele ondermaatse oefenmatchen. Tel daarbij een vakantie van drie weken tijdens het seizoensbegin, en je wéét gewoon dat het weer een topjaar wordt.
Dat onweerstaanbaar aanstormende topjaar is alvast ook wat Vitória Diabolix nodig heeft. De indoortak van mijn voetbalontplooiing gaat het na drie jaar in de derde afdeling nu een reeks lager proberen. Niet dat het voorbije seizoen per se slechter was dan de twee vorige. Of - de Heer behoede ons - beter. Niks van dat alles. Het voorbije seizoen was van voor tot achter identiek. We winnen ruim tegen de enorm zwakke ploegen, we verliezen nipt tegen de even zwakke ploegen en we verliezen zwaar van de iets minder zwakke ploegen. Dat eeuwigdurende stramien wordt nu zelfs mij, voor wie het leven zelf liefst een zo eeuwigdurend stramien als maar mogelijk is moet vertonen, te gortig. Teneinde het te doorbreken, zakt Vitória Diabolix vrijwillig een reeks lager. Waarmee terloops een van de adagiums van Tsigalko eer wordt aangedaan: 'Als iets te moeilijk is, maak het dan makkelijker.'
|
