Een onophoudelijke stormwind geselt onze contreien. Natte dagen in vijftig tinten grijs kleuren al maandenlang ons bestaan. Als er al een achtergrond bestaat waartegen een uit de kluiten gewassen virusje kan gedijen, dan deze wel. Het coronavirus woekert onder de Belgische burgers, klaar om van Aarlen tot Oostende een spoor van vernietiging achter zich te laten, niet van plan om ook maar iets of iemand te ontzien, tenzij mensen jonger dan tachtig of mensen ouder dan tachtig die geen andere medische kwalen onder de leden hebben.

De Belg doet wat hij het beste kan: aangemoedigd door de beleidsmakers zich er weinig van aantrekken, tot die beleidsmakers van idee veranderen en er in een paniekerige kramp geschoten wordt. Of in een krampachtige paniek, naargelang wat de situatie vereist. Toegegeven: zelf wist ik ook niet direct wat ik hoorde toen het bericht kwam dat alle cafés en restaurants minstens drie weken gesloten zouden worden. Toen ik het wel wist, bleek het te gaan om het bericht dat alle cafés en restaurants minstens drie weken gesloten zouden worden. Gecombineerd met het gedwongen thuiswerk en scholen die enkel in noodopvang voorzien, mag ik dat hier gerust een de facto quarantaine noemen. Een kleuter, een vrouw, een man. Op elkaar aangewezen. De ruimte is beperkt, de tijd allerminst. Het coronavirus is niet enkel voor de bejaarde medemens genadeloos.

Dit had een aanzet kunnen zijn om bij de pakken te blijven zitten en me middels zware bieren te verdoven, maar dat was het niet. Er moest namelijk eerst een nieuwe voorraad zware bieren aangelegd worden. Het mannelijke oerinstinct kwam naar boven en leidde me zonder verder dralen naar de dichtstbijzijnde Colruyt. Dat ik die zomaar kon vinden mag trouwens een wonder heten, want in niet-coronatijden mijd ik winkels als de pest. Voor de gemiddelde Belg was het op dat moment al zonneklaar hoe er het best geanticipeerd kon worden op weken van ontbering. Massaal werd geopteerd voor een levensnoodzakelijk product waarvoor geen enkel werkbaar alternatief op de markt is: wc-papier. Ik hield het bij de eerder genoemde bieren, extra handzeep, twee pakken pasta en koeken en chocolade omdat mijn inspiratie op dat punt al ver op was. Fier als een gieter trad ik weder de quarantainezone binnen. De jager had zijn prooi thuisgebracht.

De eerste post van 2020 is er één die kan tellen. Na een jarenlange queeste, die zich zowel op het wereldwijde web als het gemeentewijde landoppervlak voltrok, is het wonder geschied: we hebben een huis gekocht! Nog beter nieuws is dat An mij heeft kunnen weerhouden om zomaar ergens 'uit sympathie' tot de aankoop over te gaan. Meermaals heb ik immers op het punt gestaan om na de obligate bezichtiging de dienstdoende huiseigenaar van zijn gerief af te helpen, teneinde toch maar niet onbeleefd over te komen. Tenslotte doet die mens de moeite om ons een kwartier lang rond te leiden, dan is zijn huis kopen toch wel het minste wat ge kunt doen zeker. Maar niks daarvan. Anno 2020 is de macht van het geld blijkbaar belangrijker dan goeie manieren.

Het compromis waar we nu ten langen leste onze krabbel onder hebben gezet, omvat een ruwbouw die overeenkomstig contractuele afspraken moet uitgroeien tot een volwaardige woonst. De geldsom die ertegenover staat is gelukkig wel in dit stadium al volwaardig te noemen. Voor het exacte bedrag van honderdduizenden euro's krijgen we een bijna-passiefhuis, een benaming die zowel slaat op het energieverbruik als op de activiteiten die we met ons resterende budget nog gaan kunnen ontplooien. Ook de afwerking is volledig naar mijn smaak: ik weet niet exact hoe het allemaal afgewerkt zal worden, maar zelf moet ik in elk geval niks doen. Op het organiseren van de housewarming na wordt in feite alles door de bouwfirma geregeld. 

Wanneer ik nu precies mijn vastgeroeste gewoontes kan overplaatsen naar een andere locatie, is bij het ter perse gaan van deze blog nog niet bekend. In principe zou het zelfs nog in dit eigenste jaar kunnen, maar januari 2021 lijkt realistischer. Alle lezers zijn langs deze weg alvast uitgenodigd om eens binnen te springen. Na de rondleiding een bod doen mag maar moet niet.