Vandaag de eerste echte werkdag at the office gehad. De eerste keer ondergedompeld in de routine die mij nog x-aantal jaar te wachten staat, met een beetje pech. En slechts x-aantal weken of maanden met nog meer pech. De pest, de cholera, het spreekwoord.
Nu goed, de kop is eraf. Na de verwelkoming werd ons (naast mij begon er vandaag nog één iemand) gezegd dat we eens moesten checken of alles in orde was met de computer, voor alle zekerheid. In de praktijk betekende dat: steek de pc in elkaar, zoek de ontbrekende onderdelen en bel de helpdesk tot je paswoorden bekomt die wél dienst doen. Voorts werd dag één gevuld met een kennismaking, rondleiding en meer van dat alles. Al bij al was de ervaring minder beklemmend dan ik mij de nacht voordien had voorgesteld. In een ijle droom zag ik dingen mislukken dat het een aard had, onomkeerbare malaise was mijn deel. Zo'n vaart liep het dus niet, niet in het minst dankzij het ontbreken van de middelen (= werklast) om het bedrijf in één klap naar de zooi te helpen.
In elk geval beschikken wij, newbies, de eerste maanden over een 'peter' die over onze schouders meekijkt. Zijn taak bestaat erin alvast de grootste calamiteiten te vermijden. Met dit doel voor ogen staat hij ons met raad en daad bij, zoals in: "Waarom daar een 2 moet staan? ... Goh, ik zet daar al acht jaar een 2, dus..." Toegegeven, het doet me plezier dat zelfs ervaren rotten het raden hebben naar de finesses van ons onbegrijpbare loonberekeningsprogramma.
Wat me nog meer plezier doet, is dat dag één niet - zoals je zou verwachten - gevolgd wordt door dag twee en drie at the office. Neenee, de volgende twee dagen worden opnieuw in Antwerpen gesleten. Er dient weer een extra opleiding gevolgd, de confrontatie met het échte werkleven ligt nog vier dagen voor mij uit. Ook kan ik zo nog een keer met m'n opleidingskameraad de marginale cafés, gokkantoren en Mediamarkt van Antwerpen een bezoek brengen. Een vast traject dat ons beiden bijzonder na aan het hart ligt.
