Een klein anderhalf jaar geleden. Ergens aan het eind van de achtste maand van het 2006e jaar na de geboorte van Jezus Christus, de romanfiguur die de teller op 0 zette. Toen was het dat ik mijn allerlaatste examen tot een goed einde bracht. 't Is te zeggen: op mijn manier tot een goed einde bracht. In tweede zit, na een nacht het kortetermijngeheugen volgemest te hebben en een dankbare wandeltocht richting examenlokaal waarin de laatste 35 bladzijden erdoor gejaagd werden. Om dan een vijftal minuten te laat aan het examen te beginnen en drie uur lang met alle macht van de wereld ernaar te streven het laatste restje extreem vluchtige kennis tijdig bij de lurven te vatten. Een procédé dat zich elk examen opnieuw herhaalde, van de eerste dagen van de winter tot de laatste dagen van de zomer.
Hoewel ik nu van de hoogdagen van slaapgebrek, leerstofovermaat en ersatz-Red Bull verlost ben, komen er onwillekeurig weer herinneringen aan die tijd bovendrijven. De examenperiode is immers opnieuw in het land, om niet te zeggen in het huis. Twee huisbewoners staan momenteel midden in hun semestriële beproeving. Bij de ene gaat dat al wat beter dan bij de andere. En vice versa. Zelf houd ik eraan de behoeftige de nodige moed in te spreken, als het kan de relativiteit van het hele gebeuren te duiden. Genre: "Denk eens aan de kindjes in Afrika. Daar zijn er ook bij die naar de universiteit gaan, en die maken ook weleens een slecht examen." De peptalk in het rond zwieren, dat is nu mijn missie. In tijden van nood gedijt zelfs de grootste charlatan.
Totnogtoe kunnen mijn schrijfsels ruwweg ingedeeld worden in de categorieën 'werk', 'uitgaan' en - last, least en immer met vertraging - 'de NMBS'. Ook in dit stuk zal het vruchteloos zoeken zijn naar iets wat op een leven lijkt. Zo ik al goede voornemens gemaakt zou hebben op het vlak van variatie (zoals daar is: méér variatie), nakomen doe ik ze niet. Net als - hier zijn we weer - de NMBS overigens. Zondag leidde de ijzeren afvaardiging van deze maatschappij mij zoals verwacht naar Leuven. Weliswaar via het idyllische Luik-Guillemins en derhalve met een uur vertraging.
Hoe het zover is kunnen komen, daarover ga ik hier na enige overpeinzing toch maar niet doorbomen. Laten we het erop houden dat de NMBS het nodig vond zonder voorgaande aankondiging of boe of ba het vertrekuur met een kwartier te vervroegen. Het alternatief liet zich raden. In de zin dat we het raden hadden naar het alternatief. Zeker was dat niemand er veel voor voelde zijn status van wachtende met nog eens 45 minuten te prolongeren. De hulp kwam uit de hoek waar we 'm het minst verwachtten: van de NMBS zelf. Een zeldzaam hulpvaardig exemplaar van deze organisatie wist te melden dat er best geopteerd kon worden voor de trein richting Luik. Nog een vertraging bovenop de gebruikelijke vertraging en een veel langere reistijd later, werd er met dik een uur oponthoud voet gezet op Leuvense grond. In elk geval heeft de NMBS haar naam als een der laatste Belgische bastions weer alle eer aangedaan, want naar Leuven reizen via godbetert Luik: faut le faire.
Na al doorbomend over de vertragingen zowel mijn woord te hebben gebroken als mijn overpeinzingen gedevalueerd (ik houd mezelf wel bezig, tijdens zo'n schrijfsessie), nog een uitsmijter met betrekking tot onze geliefde bondscoach. Blijkbaar krijgt hij uit erkentelijkheid voor zijn goede prestaties nu ook de beloften op de Olympische Spelen onder zijn hoede. Write my lips: voor het juli is, selecteert René in hoogsteigen persoon de hockeyploeg, de 4X100 meter en wordt hij aangesteld als begeleider van Justine Henin. Progressie maken kan immers niet zomaar eender wie.
