|
Dat onze Rode Duivels vorige vrijdag zijn gaan winnen in Schotland is ondertussen genoegzaam bekend. Minder geweten is dat Tsigalko en vier anderen de gelegenheid te baat namen om een week lang dit prachtige land te verkennen. En hoe kan dat beter dan met de mountainbike? Wel, achteraf gezien zijn er waarschijnlijk vele manieren waarop dit beter kan dan met de mountainbike. Niet dat de mountainbike het eeuwig glooiende Schotse landschap geen eer aandoet. Integendeel zelfs, eerder iets te veel eer. De 117 km lange tocht van Inverness naar Fort William was op papier een uitstekende gelegenheid om een impressie te krijgen van de befaamde Highlands. In de praktijk bleek de impressie helaas meer op de ledematen dan op de ogen toegespitst te zijn. Rekening houdend met het feit dat er visueel volop te genieten viel van de schilderachtige groene heuvels en de blikkerende wateren, betekent dat dus dat onze benen hard hebben afgezien.
117 km is natuurlijk niet niks. Zelfs gespreid over drie dagen, zoals wij hebben gedaan, is het nog steeds niet niks. Om daarachter te komen, hadden we nauwelijks enkele kilometers nodig. Dag 1 had nog niet goed een aanvang genomen, of we kregen een ellenlange, zich steeds door het weidelandschap voortslepende klim aangeboden. Het was dag 1 en ruw geschat kilometer 2, dus haantjesgedrag was niet veraf. Ieder van ons klemde de kiezen op elkaar en martelde de pedalen zolang als mogelijk. Nabij ruw geschat kilometer 3 stonden we boven op de top, diep over onze kaders gebogen, met zweet dat het stadium van het druppelen achter zich had gelaten en zich het gutsen eigen had gemaakt. De komende 114 kilometers zouden vast niet vanzelf gaan, was de overheersende conclusie.
De enige afleiding de eerste dag schuilde in het naburige Meer van Loch Ness. Althans, ik denk toch dat het daar schuilde. Telkens wanneer ons pad een aanblik bood op het meer, keek ik onwillekeurig rond of er toevallig geen Monster te bespeuren viel. Toevallig niet, zo bleek. Ofwel had Nessie net andere verplichtingen dan aan het oppervlak komen, ofwel heb ik toch niet goed gekeken. Het moet een van de twee zijn. De mountainbiker, hij ploegde in elk geval voort. De zadelpijn deed zijn intrede, de energie zijn uittrede, en tot overmaat van ramp werden de laatste kilometers van de openingsdag gekleurd door twee lekke banden. Gezien de ontoereikendheid van de fietspomp, zat er niks anders op dan ook de biceps tot het uiterste te teisteren. Geen ledemaat bleef gespaard. Pompen en verzuipen met andere woorden, het is niet langer een of/of-verhaal.
|
