In dit geval verhult de ludieke flauwiteit ook heel wat zurigheid. Mijn afkeer voor N-VA is visceraal te noemen - ook al omdat visceraal een woord is dat ik al lange tijd in mijn blog hoopte te integreren. Helaas leidt dat ertoe dat ik al eens hard van leer durf trekken en daarmee N-VA-kiezers in mijn kennissenkring (die per definitie niet weten waarmee ze bezig zijn) bruuskeer. Oeps, nu deed ik het weer. Een bevestigend antwoord op de vraag "Ge hebt toch op de goei gestemd hé?" zorgt ervoor dat het onderwerp aangehaald wordt zonder er per se dieper op in te gaan. Indien de 'ja' in kwestie nogal kortaf van aard is, bestaat immers de kans dat ik verder mijn mond houd over het bochtenwerk van de Vlaams-nationalisten, hun racisme ten opzichte van de Walen of het feit dat Benneke Weyts niet alleen zijn campagnebus maar waarschijnlijk ook zijn hele familie in de fik zou steken voor vijf stemmen meer. Op voorwaarde dat die familie uit minder dan vijf stemgerechtigden bestaat natuurlijk, dom is hij niet.

Zo, dat hebben we ook weer gehad. De verkiezingen liggen achter ons en de situatie is onveranderd gebleven. Vijf jaar lang zijn we weer verlost van de verplichte stembusgang alsook van de morele verplichting tot grappige kwinkslagen. De vraag "Ge hebt toch op de goei gestemd hé?" mag dus aan de kant geschoven worden, alwaar hij kan rijpen om na vijf jaar nóg sterker terug te keren. Om af te kicken probeer ik me in tussentijd zoveel mogelijk in discussies over vrouwenvoetbal te mengen. Ik vermoed dat ik daarover wel een relevante opmerking te maken heb, ter wille van het algemeen nut.