Chili, Part II: warming-up met Soulsister en andere sterren
Na een bepaald woelige vlucht was het vooruitzicht op twee weken begane grond vrij geweldig te noemen. Het maakte zelfs weinig uit welke begane grond exact, zolang het luchtruim maar veraf was. Santiago werd door ons dus relatief goedkeurend onthaald. En vice versa. Al tijdens het eerste uur na onze aankomst in de jeugdherberg schalde niemand minder dan Soulsister door de boxen. For all I know is Soulsister de bekendste groep ter wereld, ik kan me zo direct geen reis voor de geest halen zonder Polle Pap en de zijnen op de radio (noot vanuit de blogtoekomst: ook in een Noord-Chileens winkeltje naast een ongeasfalteerde weg zou later nog 'The way to your heart' weerklinken, inclusief meeneuriënde geen-woord-Engels-sprekende winkeljuffrouw).
Aangezien Santiago nog eens op het programma stond vlak voor de terugreis, werd koers gezet naar La Serena. Volgens de reisgidsen een leuk stadje met prachtige stranden; volgens ons een gedrocht met als inloop naar de zee een vuilnisbelt met zand ertussen. En een microkutklimaat bovendien, want in tegenstelling tot de mooie nabijgelegen Valley d'Elqui hing er steevast een grijs wolkendek over het leuke stadje / het gedrocht La Serena. Dan heb ik het nog niet gehad over het plaatselijke landmark, een bijna bordkartonnen, van kitsch overlopende vuurtoren die maar beter miljoenen mensenlevens gered kan hebben om zijn bestaan enigszins te rechtvaardigen. Zo, nu heb ik het er wel over gehad. Vooraleer de overgang werd gemaakt naar San Pedro de Atacama en de volgende blog, verbleven we nog een nacht in Vicuna.
Vicuna staat bekend om zijn indrukwekkende observatorium en om weinig meer. Met de vierde duurste telescoop ter wereld kan je in detail zien dat er inderdaad weinig leven is op de maan. Om tot de conclusie te komen dat het gehele nachtleven van Vicuna weinig leven in zich draagt, volstaan daarentegen de lichaamseigen kijkers ruimschoots. Na tien uur 's avonds is er simpelweg geen restaurant of bar meer open. Wat dit gegeven extra jammer maakt, is dat het plaatselijke onderwijsbeleid er alles aan doet om het dagleven op te fleuren. Schoolmeisjes gaan gekleed zoals strippers bij ons: in schooluniform. Serieus, wie verzint dat allemaal? Snel op naar het noorden, voor we het kwijt zijn.
