Niks moet zo snel bijgesteld worden als een oordeel over sport. Vandaar dat dit stukje de titel draagt waarop gealludeerd werd in de titel van mijn vorige blog. Dat is best wel een vreemde zin. Enfin, nu is de tijd van het origineel dus aangebroken. In twee dagen tijd poetste België zijn olympisch blazoen duchtig op. Goud en zilver, in twee sporten die er echt toe doen. Geen obscure zijtak van het zeilen of de zoveelste gewichtsklasse in het judo, neenee, eremetaal in atletiek, de moeder van alle sporten! Dat maakt het allemaal zeer vatbaar. Hellebaut is officieel van heel de wereld de vrouw die het hoogst kan springen, en Gevaert en haar gevolg kunnen het tweede best, euh, 100 meter lopen en dan een stok doorgeven. Zo krijgen deze dramatisch verlopen Olympische Spelen voor ons land alsnog een happy end.
Naast de Spelen loopt ook de vakantie op zijn einde - toeval of niet, wie zal het zeggen. Voor de goede orde: met 'de vakantie' bedoel ik de maanden juli en augustus, maanden waarin de zon zou moeten schijnen en ik achter mijn boeken zou moeten zitten om enkele vakken in tweede zit door te spartelen. Althans, zo gaat het in mijn herinnering. In werkelijkheid schijnt de zon al een aantal jaar niet meer in de zomer en ben ik al het tweede jaar op rij vrijgesteld van tweede zit. In plaats daarvan hebben juli en augustus zich voltrokken zonder al te veel aandacht op hun existentie te vestigen. Het kantoorleven schreed gewoon voort, al was het merkelijk minder druk op onze afdeling. Wat weleens aanleiding gaf tot toestanden die recht uit De Collega's leken te komen. Niet dat ik De Collega's ooit heb gezien, maar ik heb me wel een beeld gevormd van toestanden die recht eruit lijken te komen. Een geïnformeerd man is er twee waard.
