Tot mijn verbijstering heb ik moeten vaststellen dat er geen enkel nummer kleeft aan mijn jaren op het middelbaar. Ik heb die periode - gekleurd door veel te veel wiskunde en toestelturnen - dan ook zo snel mogelijk doorsparteld, er was vermoedelijk niet veel het onthouden waard. Heel anders was het begin van de Leuven-jaren. Op alle gebied ging een nieuwe wereld open. Désenchantée, uitdrukkelijk niét in de buchtversie van Kate Ryan, staat voor alle zwierige uitgaansavonden tijdens pakweg de eerste twee jaar. Ik had het daarvoor nooit gehoord en eigenlijk daarna ook nog nauwelijks, maar telkens als ik het opzet, prikt het in mijn neus. Het paard ruikt zijn stal waar hij nooit terugkeren zal.

2004 was het jaar van de geweldige film 'Eternal Sunshine of the Spotless Mind'. Zoals bij bijna alle geweldige films, hoorde daar ook een bloedmooie soundtrack bij. Everybody's Gotta Learn Sometime is voor mij onlosmakelijk verbonden met de zomer van 2005. Een heel vreemde zomer. Ik zat alleen in Leuven te ploeteren - een ander woord heb ik er niet voor - aan mijn thesis. Nu, niet helemaal alleen. Degene van wie ik toen dacht dat ze de liefde van mijn leven was, was er ook. Nacht na nacht daalden we af in de diepste krochten die Leuven rijk is. Nooit zoveel in De Bierkelder geweest als in die periode. Overdag beperkte ik me tot uitslapen, wezenloos voor mij uit staren en deze song beluisteren, als balsem voor de ziel. Hoe die thesis ooit op tijd klaar is geraakt, is me tot op de dag van vandaag een raadsel.

Ook de vierde in het rijtje is een echte liefdessong. Gek genoeg is mijn herinnering eraan helemaal niet gerelateerd met welke ervaring van amoureuze aard dan ook. Integendeel, zou ik bijna zeggen. Ik had beroepsmatig net mijn eerste vaste contract versierd en besefte dat daarmee de apenjaren wellicht voorgoed voorbij waren. Het hieruit voortspruitende weeë gevoel snakte naar een lied om zich op te enten. Toen diende ineens Until I Find You zich aan, dat zich meermaals per dag via Studio Brussel over de werkvloer verspreidde. De tekst mocht dan niet relevant zijn, de sfeer kon moeilijk treffender. Vijf jaar later zit ik nog steeds aan datzelfde bureau en blijft Until I Find You een onderschat pareltje.

Heb ik een specifieke herinnering aan dit nummer, teleporteert het mij terug naar een specifieke tijd en plaats? Nee, niet echt, moet ik toegeven. Dat kan ook niet, krachtige herinneringen komen haast per definitie pas naar boven wanneer het voortschrijden van de tijd jarenlang stof over het geheugen heeft gestrooid. Doch laat er geen twijfel over bestaan dat Video Games een tijdzone markeert. Het naderen van de dertig namelijk, wanneer de weemoed al eens zijn intrede durft doen. Ik weet nog exact waar ik was toen ik het nummer voor het eerst hoorde. In de keuken, bij de mama in Limburg, ademloos luisterend tot het einde om dan met gespitste oren halvelings de naam van de zangeres op te vangen en vervolgens als een hazewind naar de slaapkamer en YouTube te spurten. Hopelijk volgt er ook in de komende jaren nog muziek die dát teweegbrengt.