Er mag nog eens geblogd worden. In afwachting van het begin van mijn nieuw (vast!) werk volgende week vrijdag, trakteer ik mezelf op een brede waaier aan vrijetijdsactiviteiten. Uitgaan is daar een van, te veel drinken een ander. Minder dan een week nog heb ik om mijn door de (Leuven)jaren gecreëerd drinkpatroon aan te houden. Zes jaar waarin het ene bacchanaal naadloos overging in het andere. Al moet toegegeven worden dat ik het laatste anderhalf jaar een versnelling heb teruggeschakeld.
Maar nu mogen de zeilen een laatste keer worden bijgezet. Mijn vijf mooie studentenjaren (plus enkele werkloosheidsmaanden) dienen op gepaste wijze hulde gebracht te worden. Profiteren van elk moment, alvorens voor ten minste 40 jaar in de kolk der routine terecht te komen. Met dit doel voor ogen heb ik gisteren alvast in extremis mijn'terugkeeruurrecord' gebroken. Een passend woord heeft meneer Van Dale nooit bedacht om 'terugkeeruurrecord' te vatten, en dat is maar begrijpelijk ook: alleen zielige mensen meten het succes van een avondje uit af aan hoe laat ze 's ochtends precies thuiskomen.
Desondanks wil ik me voor een keer bij deze weinig exclusieve club voegen. Gisteren immers overviel de kouwelijke ochtendwind mij omstreeks half tien, veruit het meest late uur dat ik ooit de krochten van verschaald vertier verliet. En fier! Het feit dat ik er mijn jas bij inschoot, kon mij - net als de betreffende jas zelf - zowat gestolen worden. Een record, dat heeft nu eenmaal z'n prijs. Daarenboven was het een schrikwekkend plezánte avond, nacht en ochtend. Een niet onbelangrijk detail, zelfs niet voor een competitiebeest in een begenadigde dag.
De Leuvense horeca en ik kunnen nu dus in vrede afscheid van elkaar nemen. Al zal het definitieve vaarwel nog niet voor direct zijn, met dank aan 'de zesde en de zevende dag', door God geschapen. En de verlofdagen natuurlijk, geschapen door de sossen.
* inderdaad, dichterlijke vrijheid kent geen grenzen meer
Zo, dit is em dan, mijn 'maidenblog'. Geen idee hoeveel mensen hier andermans blog bezoeken, maar degenen die dit lezen wil ik bij deze in elk geval hartelijk welkom heten. Kiezen is verliezen, en dit aforisme heeft u net kracht bijgezet door voor mijn blog te opteren. Het honoreren van ons semantisch erfgoed gaat nu eenmaal niet zonder slag of stoot.
Het is de bedoeling dat op deze plek enkele keren per week een stukje verrijst. Dat kan gaan over uiteenlopende dingen, van film tot sport, van muziek tot literatuur, van dagelijkse beslommeringen tot globale problemen, van Leterme tot Milquet. Niks is te gek.
Het alternatief is dat deze blog na één ambitieuze worp weer op z'n gat ligt. Maar daar gaan we maar liever niet van uit.
