|
Op 18-04-2016 ging mijn blog 'Leven en lijden in de Paperclip' in première. Het was een tijd waarin IS nog aanslagen deed die er niet om logen, onze regering nog niet helemaal officieel in lopende zaken was en de Rode Duivels nog spoedig Europees kampioen gingen worden. Toch vond ik een gaatje om mijn allerlaatste bezoek aan café Paperclip vast te leggen. Na 16 jaar trouwe dienst gaf levende legende Roel het stokje door aan een nieuwe onbestemde eigenaar, een laatste audiëntie was dus wel het minste wat ik kon doen. In de maanden die volgden verwerd de Paperclip een halftijdse koffiezaak, veranderde de naam in Papercup en werd het interieur opgefrist. Zo noemen mensen dat dan, 'opfrissen', alsof het positieve karakter ervan niet in twijfel getrokken kan worden.
Ik ben hier om het positieve karakter wel in twijfel te trekken. Na jaren keerde ik zaterdagavond nog eens terug naar mijn plek des heils, de setting waarin sommige van de meest memorabele lappen van mijn jeugd zich hebben afgespeeld. Alles was anders. En ja, anders betekent niet per se slechter, daar moet een geboren nostalgicus als ik rekening mee houden. Dit in het achterhoofd houdend: alles was slechter. Wat vroeger een gezellig bruin café was, immer gehuld in nevelen van blauwe sigarettenrook waarachter verlangens en illusies schuilgingen, is nu een zielloze prefab-lichtbak. Ik waande me terstond in het Suske en Wiske-album 'De Krimson-crisis'. Hierin keert Lambik na een lang verblijf in het buitenland terug naar België, om daar een geautomatiseerde, apathische, vreugdeloze samenleving aan te treffen. Het bestellen van een pintje gebeurt zonder menselijke tussenkomst, er is geen muziek en iedereen kijkt treurig voor zich uit.
Zo ver is het nog niet, maar 90 procent van het werk is wel al gedaan. Het bedienend personeel had evengoed uit de Hema, Primark of H&M kunnen komen. Perfect inwisselbaar allemaal. Op automatische piloot werd gevolg gegeven aan mijn bestelling. Een andere klant zei me dat ik naar de kassa moest om de betaling af te handelen, gewoon aan de toog staan was echt te veel gedoe. Tot mijn verbijstering kreeg ik na de betaling van mijn drie pintjes een kasticketje erbovenop. We dronken de pintjes leeg en begaven ons zo snel als maar kon naar buiten. Zaterdagavond om elf uur, op de stoep van de roemrijke Brugstraat. Geen levende ziel te bespeuren. Feestcafé Jantjes Verjaardag is overgenomen en dient nu louter om geld wit te wassen, het vroegere Casino is failliet, De Kroeg ook van naam veranderd en geen schim meer van wat het was, de iconische hamburgertent JeJo gesloten, de Dinges bestaat al lang niet meer, waar 't Alternatief huisde staan nu appartementsblokken. Ik spitste mijn oren en meende wasmachines te horen draaien, een geluid afkomstig van de belendende wasserette, waar eens café Syndrome alle housekikkers van Zuid-Limburg op hun wenken bediende. Wij, aanhangers-van-de-Betere-Muziek, hadden vroeger een afkeer van die housekikkers, maar nu is er geen 'wij' en 'zij' meer. Alles is weg. Wat rest is verschroeid landschap.
Voor de rest wel leuke avond hoor.
|
