Er is slechts één alibi dat steek houdt: u bent reeds de trotse
bezitter van de dvd-box en kunt dus sowieso al waar, wanneer en hoe
vaak u wilt kijken. Voor het overige is er echt geen excuus te
bedenken. Nope, u bent het ontegensprekelijk moreel aan uw mens-zijn
verplicht om de volgende elf dinsdagen omstreeks 20u40 voor de
beeldbuis post te vatten. Ik kan daar ook niet aan doen, het is de fout
van Canvas. Zij zenden namelijk nog eens de volledige reeks van 'The
Office' uit, oftewel zowat het beste wat het medium televisie ooit
heeft voortgebracht.
'The Office' is een humoristische reeks en reken maar dat er wat te
lachen valt. Maar het is ook veel meer dan dat. 'The Office' vat de
tijdsgeest zoals zelden een tv-programma het heeft voorgedaan,
dissecteert de menselijke ziel en neemt de kijker mee voor een slalom
langs de Grote Thema's Van Het Leven (werk, liefde, drinken). Dit lijkt
allemaal haast terloops te gebeuren. Alsof het níet de bedoeling is de
eenzaamheid van de moderne mens in the global village aan
te tonen. Alsof het níet de bedoeling is precies op de juiste plaats,
op het juiste moment het sociale verkeer te flitsen. Alsof het níet de
bedoeling is de talloze valkuilen in de menselijke levensloop
genadeloos bloot te leggen. Laat één ding hier duidelijk worden: dat
alles is wél de bedoeling.
De pompeuze, aandachtsgeile, opzichtige baas van het kantoor David
Brent (vertolkt door bedenker Ricky Gervais), is de bliksemafleider van
dienst. Hij zuigt met zijn haantjesgedrag moeiteloos de aandacht van de
cameraploeg ('The Office' is een mockumentary, een fake docusoap)
naar zich toe. Achter hem, in de luwte, grijpen anderen het leven aan
om er het beste van te maken. Zo is er de aimabele bediende Tim, het
prototype van de zoekende mens. Het muffe kantoorleven wordt voor hem
enkel doorbroken door de figuur van receptioniste Dawn, zijn
hoogstpersoonlijke straaltje zonneschijn. Helaas voor Tim is ze al
verloofd. Toch blijft Dawn voor hem de sprankel hoop om zijn enige kans op
geluk gaaf te houden. Deze zoektocht van Tim, die gerust exemplarisch
kan genoemd worden voor de 21e-eeuwse mens, is waar 'The Office' echt
om draait.
Uit het voorgaande zou abusievelijk afgeleid kunnen worden dat we hier
te maken hebben met een aaneenschakeling van zwaar op de maag liggende
beschouwingen over het leven. Zoals het woord 'abusievelijk' al listig
insinueerde, is dit fout gedacht. Ook voor wie gewoon eens hard wil
lachen is 'The Office' ideaal voer. De narcistische zielepoot David
Brent vormt door zijn hallucinante filosofische traktaten, zijn
ongebreidelde geloof in zijn humoristische talent en zijn immer
zelfzekere pose een onuitputtelijke bron van hilariteit. Let wel: niets
in 'The Office' is ééndimensionaal. Naarmate de reeks vordert wordt
duidelijk dat zelfs Brent zich ten dele verschuilt achter een façade,
bang voor de echte wereld. Onvermijdelijk ga je als kijker zowaar
sympathie voelen voor die betweterige dikzak, die tenslotte ook maar
slechts op zijn manier de mensen om hem heen tracht te plezieren.
De door de kijker ervaren empathie voor de personages heeft veel te
maken met de akelig realistische benadering en setting van de reeks. Je
lijkt zelf middenin de actie (in dit geval: lusteloosheid op kantoor)
te zitten, het van dichtbij mee te maken. De pijnlijke stiltes en
gênante momenten zijn een wrede kopie van hoe het er 'in het echt' aan
toegaat. Tel daarbij het feit dat de makers erin geslaagd zijn uit dit
antropologisch document een haast oneindig aantal waanzinnig grappige
situaties en dialogen te puren, en je weet: volgen, die reeks! Of beter
nog: kopen, die dvd-box! Tenzij u ooit 14 dagen uitgedroogd door de
woestijn gedoold hebt en aan een zeer toevallige passant de woekerprijs van
30 euro hebt moeten afdokken voor een beker water, wordt dit de best bestede 30 euro
uit uw leven. Al kan je de kans nooit uitsluiten dat ik niet helemáál
objectief ben, natuurlijk.
Het is alweer bijna twee weken geleden sinds onze vorige virtuele ontmoeting. Ontmoeting in de zin van: ik schrijf iets en jullie lezen dat enkele dagen, weken of maanden later, mogelijk diagonaal in combinatie met andere stukjes. Maar toch, uiteindelijk treffen we elkaar. Op vrijwillige basis dan nog wel, het ware 'ont-moeten'. (Nog even dergelijk linguïstisch-filosofisch geleuter aanhouden en het vrijwillige zal er wel ver af zijn, vrees ik.)
De rust op de werkvloer is in elk geval weergekeerd ondertussen. De vlaag vlaggen is overgetrokken, heeft vermoedelijk een andere bestemming gevonden in een mailbox ver van de mijne. In plaats daarvan heeft een vlaag van zinsverbijstering zijn opwachting gemaakt. Hoe anders is het te verklaren dat ik vandaag een positieve evaluatie en de eraan gekoppelde loonopslag kreeg? Ah ja, juist, valse bescheidenheid, zó anders. Waarbij het zelf aanhalen van valse bescheidenheid, zoals zo vaak, een vergeefse dekmantel is voor onversneden arrogantie. Ik stel dus voor dat we simpelweg akte nemen van dit feit en overgaan naar het volgende.
Immers, dit feit, dat in de vorige alinea nog aangekondigd werd als het volgende maar inmiddels ontdaan is van elke verwijzing naar verleden of toekomst, heeft te maken met de ontvangst van mijn Werchter-ticket! Meer, euh, valt daar eigenlijk niet over te zeggen. Ik heb het benodigde geld gestort en kreeg het ticket in ruil, zo prozaïsch verlopen die dingen. Grijsgedraaide cd's zoals de laatste van Oasis, Lily Allen, Placebo en Coldplay krijgen begin juli even rust en worden tijdelijk ingewisseld voor levende versies van hun stemdonoren.
Dat brengt me bij een bekentenis. In tegenstelling tot wat ik altijd dacht, heeft mijn kapotte stereo zich niet uit zichzelf hersteld. Dat was even schrikken. Maar ik liet de moed niet zakken en begon als een gek niet bij de pakken te blijven zitten. Je had me daar moeten zien, verwoed niet bij de pakken zittend. In die hoedanigheid stapte ik daarstraks de Fnac binnen en sommeerde de dienstdoende dienstverlener met de woorden "Geef mij een pul van uw beste gerstenat, kastelein!" Enige spraakverwarring later - wijk een millimeter af van de geijkte paden en je hebt het zitten - stapte ik fier buiten met een zware kartonnen doos. Daar zat muziek in. En jawel hoor, thuisgekomen bleek er wel degelijk in te zitten wat me beloofd was: een nagelnieuwe Philips-stereo. De kans op rampspoed en misère wordt hier misschien niet kleiner door, op zijn minst zal ik occasioneel toekomstig leed van een passende soundtrack kunnen voorzien.
