Het dient nochtans gezegd dat het hier geen herhaling in stricto sensu betreft. Eerder gaat het om een herhaling in gruwelijke zin. Niet alleen zijn we deze voetbaljaargang gestart met een 0 op 18; niet alleen hebben we wederom verloren van FC La Folie; nee, het is de manier waarop de nederlaag tot stand kwam die deze keer werkelijk elke verbeelding tart. Dit was zonder overdrijven de nederlaag der nederlagen. Een wedstrijd met een meernederlagig karakter, die voor eeuwig de kwalificatie 'LOSER' in onze ziel heeft gekrast. Ik zou excuses kunnen zoeken om de dans in extremis te ontspringen, maar dat ga ik niet doen. Hou gewoon in het achterhoofd dat ondergetekende zijn ploeg dankzij drie assists en één doelpunt richting 1-4-ruststand loodste, dat volstaat allang voor mij. 

De 1-4 aan de rust volstond jammer genoeg niet om de 5-4-eindstand af te wenden. Rond de 60e minuut veranderde het spelbeeld plotsklaps compleet, zoals het zelfs in voetbal zelden of nooit gebeurt. Ineens wordt het 2-4. Iets later 3-4. In ons hoofd weten we dan al dat we onafwendbaar op een zoveelste verlies afstormen. In een poging het tij te keren doe ik 20 minuten lang een gooi naar het wereldrecord over-de-bal-vallen. Onbedoeld weliswaar, ik was in eerste instantie zinnens niet over de bal te vallen. De 4-4 valt, de 5-4 volgt dit voorbeeld enkele minuten later. Verlies nummer 6 is een feit. Dit is afgang in zijn puurste vorm, een collectieve black-out die de veel slechtere ploeg toelaat een achterstand van drie goals om te buigen in winst en zo een tweede overwinning in drie jaar te boeken. Als liefdadigheidsinstelling heeft Forza Mechelen B hoe dan ook nog een toekomst.