Ik had me plechtig voorgenomen om het januari-scenario, waarin op een hele maand tijd slechts twee blogs op de argeloze lezer werden losgelaten, niet meer te herhalen dit jaar. Tenen uitkuisen geblazen dus, op deze 28e februari. Een boodschap die in mijn oren geknoopt is als geen ander. Letters worden woorden, woorden worden zinnen, zinnen worden alinea's en ga zo maar door. Niets houdt me tegen om op deze dag de plechtige belofte aan mezelf na te komen. Zelfs mijn gezondheidstoestand niet. Naast de obligate slapeloosheid, heb ik ook de ligamenten van mijn linkerenkel verrekt, een verrekking opgelopen in de linkerbil, mijn grote teen rechts en mijn rechterhiel gekwetst, alsook een gezwollen rechterscheenbeen. Voor wie er nog aan mocht twijfelen, we leven in het post-medisch geheim-tijdperk. Dat het losgooien van de beentjes voor mij tegenwoordig de kortste weg is richting rolstoel, mag iedereen gerust weten.
Ondanks de verregaande staat van invaliditeit, maak ik er overtuigend het beste van. Zo liggen de drukste maanden op de werkvloer stilaan weer achter de rug zonder dat daar al te grote calamiteiten uit voortsproten. Zo vordert mijn bestseller met ministapjes - het rijpingsproces is een belangrijk onderdeel dat niet uit het oog wordt verloren. Zo heb ik mijn aantal zwempogingen intussen direct verdrievoudigd, van één naar drie. Het leven is een zozozo-verhaal. Daarnaast is het de digicorder die mijn gids is doorheen de koude wintermaanden, de warmte tegemoet. Momenteel voorziet het kleinood mij op gezette tijdstippen van nieuwe afleveringen van - even ademhalen - Fringe, Met Man en Macht, Dexter, Belga Sport, Breaking Bad, Curb Your Enthusiasm, New Girl, The Office USA, Southland, Wat Als?, The Walking Dead, How to Make It in America en Californication. Gezien zijn werklust en ambitie vormen wij tweetjes een voortreffelijk, complementair duo.
|
