|
Het heeft lang geduurd deze keer, maar de Rode Duivels zijn nu ook mathematisch uitgeschakeld voor het EK. Jaren van Vandereycken hebben mijn beoordelingsvermogen ontregeld. Zo komt het dat iets in mij deze campagne nog wel oké vond: tot en met de allerlaatste, tiende match was er op zijn minst de mogelijkheid om ons te kwalificeren. Tien op tien voor onze jongens, met andere woorden. Nu maar hopen op een nog meer gefinetunede tien op tien richting WK 2014, met andere daden. Doch genoeg over voetbal. Blijven emmeren over een voorbije voetbalwedstrijd is meer iets voor mensen die niet naar de Waddeneilanden zijn geweest. Ik reken mezelf daar niet toe. Want ik ben wel naar de Waddeneilanden geweest.
Op de Waddeneilanden geraak je niet zomaar. Wat veel mensen vaak vergeten en veel andere mensen soms vergeten, is dat je zonder vervoer het wel kan schudden wat betreft de ambitie om de Waddeneilanden te bereiken. Tenzij je heel goed kan wandelen en de nodige proviand meeneemt, en dan nog. Gelukkig voor mij werk ik voor een HR-bedrijf dat van wanten weet als het op vervoer aankomt. Drie keer al werd er een extern event georganiseerd, drie keer al zijn ze het vervoer niet vergeten. Die kleine dingen, dat apprecieer ik enorm. Met behulp van bus en ferry (niet te verwarren met die kerel van Roxy Music) kwamen we op een kille donderdagavond aan in Texel (evenmin te verwarren met die kerel van Roxy Music, al is de kans op verwarring hier beduidend kleiner, aangezien de kerel van Roxy Music Bryan Ferry heet en niet Bryan Texel, maar toch, ik geef het mee, baat het niet, dan schaadt het niet, en diets meer).
In Texel dus. Mocht het niet pikkedonker geweest zijn, het was me meteen opgevallen hoe groen en vlak die hele Waddeneilanden er wel niet bijliggen. Het is zo'n omgeving waarvan je zegt: als je hond wegloopt, zie je hem na twee dagen nog altijd lopen. Tevens zo'n omgeving waarvan je zegt: veel schapen hier. Om een of andere reden is dat enkele gegeven uitgegroeid tot de trots van Texel. Je kan werkelijk geen inwoner van Texel tegen het lijf lopen of hij douwt je onder de neus dat er meer schapen dan inwoners zijn op het eiland. Wij van ons HR-bedrijf lieten het niet aan ons hart komen. Louter akte nemen van de demografische situatie volstond, voor de rest beperkte het doel van de reis zich tot het zoveel mogelijk drinken op kosten van de werkgever. We lieten het ons smaken, waarbij het 'laten smaken' van het bier eindelijk de actieve connotatie kreeg die ik er allang in vermoedde. Het bier op zichzelf smaakt helemaal niet, het is noodzakelijk om als afnemer van het goedje de handeling van het 'laten smaken' feilloos uit te voeren. Bespaart meteen ook een hoop schapentelwerk alvorens in slaap te vallen 's nachts.
|
