|
Winter is coming. Nog een geluk dat de meest banale openingszin bij deze wel al achter ons ligt, of een mens zou nog droevig worden. De befaamde tweede golf is aan land gekomen en sleurt alles op zijn weg mee. De besmettingen rijzen de pan uit, waarna ziekenhuisopnames en overlijdens getrouw volgen. Enkel deze blog bleef wat achter. Waar ik bij de eerste golf nog met mijn botten in het veld verslag stond te doen, in de veronderstelling dat er een waardevol tijdsdocument voor mijn en andermans toekomstige kleinkinderen tot stand werd gebracht, heeft de nieuwsgierigheid nu plaatsgemaakt voor gewenning. Mocht ik een jaar of 75 geleden in het Achterhuis hebben gebivakkeerd, mijn dagboek zou menig lezer op zijn honger hebben laten zitten. Na een week of drie zou ik die hele Tweede Wereldoorlog wel hebben gezien, dat lijkt wel zeker.
Een deel van de verklaring voor mijn lethargie schuilt in de zoveelste comeback van het vergif genaamd Championship Manager 01/02. Hoe gaat dat, in zo'n coronacrisis? Eén moment van onbezonnenheid en je hangt er weer aan vast, dat moet ik niet uitleggen. Hoewel, misschien moet ik het toch uitleggen. Teneinde de waarheid iets dichter te benaderen, moet ik toegeven dat het eerder om een cluster van momenten van onbezonnenheid ging. Niet alleen diende het spel gedownload te worden, ook een patch, een data update en een crack moesten naar mijn laptop worden geloodst. Ik had in principe dus tijd genoeg om in de loop van het proces tot inkeer te komen. En oh ja, extra kanttekening misschien: omdat het spel niet gespeeld kan worden op mijn werklaptop, heb ik maar ineens een nieuwe laptop ook aangeschaft. Enkel en alleen om dat spel te spelen dus. Of zoals ik al zei: een cluster van momenten van onbezonnenheid
Strafste van al is misschien dat CM 01/02 effectief slechts een deel van de verklaring voor mijn povere crisisverslaggeving is. Op het gevaar af te vroeg victorie te kraaien, ga ik het hier toch poneren: ik ben niet meer zo verslaafd als vroeger. De nieuwbakken laptop ligt intussen al weken stof te vergaren in... ja, waar lígt die eigenlijk? Ik kom er nog op terug. Het feit dat het spel geregeld crasht draagt in elk geval niet bij aan de vroegere charme. Met de klap kan ik me niet meer onvoorwaardelijk onderdompelen in een wereld waarin mondiale voetbaldominantie louter afhangt van geschreven standaardzinnetjes die opflakkeren tijdens de matchen, kan je nagaan. Nu ook de cafés en restaurants gesloten zijn, de krenten uit de Netflix-pap geplukt en ik gezworen heb (tijdelijk) geen matchen meer te volgen van RSC Anderlecht, is het vacuüm stilaan compleet. Er zit weinig anders op dan alsnog de chroniqueur van deze tweede golf te worden.
|
