Dat deze waarheid vandaag zo ongenadig in mijn gezicht slaat, heb ik ten dele aan mezelf te wijten. Tegen beter weten in zette ik gisterenavond geen stapje in de verdere wereld, "want anders heb ik niks meer aan mijn zondag". Waarmee ik het enige nut van de vervloekte Zevende Dag onderuithaalde. Daar zit je dan. Het beloofde lenteweer zit verscholen achter een dik grijs wolkendek; de winkels zijn gesloten want ja, dat is logisch natuurlijk, dat potentiële consumenten op één van hun twee vrije dagen nergens terechtkunnen; en voor de gelegenheid is er zelfs geen zaalvoetbal vanavond. Ik houd me dan maar onledig met het opvullen van de 90's-hiaten in mijn Spotify-archief en maak van de nood een deugd door een blog te wijden aan de zondagen-vol-onbehagen. 

Daarnaast geldt dit geschrift als een herinnering, dat ik moet stoppen met niet te drinken op zaterdag. Enkel zo kan de zondag in zijn volle bloei stralen: tot een uur of één in bed liggen, na wat doelloos rondgesurft te hebben (internet, niet Middellandse Zee) lui aan de brunch beginnen, de weekendkrant uitlezen, wat tv-series kijken en tegen de avond een beetje sporten. Dat klinkt al veel aanlokkelijker allemaal. Het slaat werkelijk helemaal op niks om op zo'n dag met een fris hoofd vroeg op te staan. Onze oppergod kan het zo onmogelijk bedoeld hebben, toen Hij lang geleden nog een extra dagje aan de week breide omdat Hij nu eenmaal toch bezig was. 

De plaatselijke horeca kan na dit spijtige intermezzo volgende zaterdag weer op mijn aanwezigheid rekenen, zoveel is zeker.