Dan is er de knal die het gesprek doet verstommen. Een geluid dat het best te vergelijken valt met een auto die op volle snelheid tegen een andere auto botst. Gedrieën springen we uit de zetel, stormen naar het raam en zien dat er blijkbaar een auto op volle snelheid tegen een andere auto is gebotst. Het is hier dat de geoefende ramptoerist zich onderscheidt van de amateur die nooit het maximum uit zulke situatie zal kunnen halen. In een wip staan we buiten, klaar om de eerste woorden van de aangeredene op te vangen. Het is een man van een jaar of vijftig, de bierbuik en de snor zijn assorti met de rest van zijn persoon. Duidelijk in shock stamelt hij dat de andere "gelijk ne zot" kwam aangevlogen. Hier kunnen we mee verder. Op naar de andere wagen, die 50 meter verderop tegen de muur gespind is. Net als automobilist 1 is hij gelukkig niet zwaargewond - zó'n ramptoeristen zijn we nu ook weer niet -, hij staat reeds zijn verhaal te doen tegen twee hulpvaardige studenten die dezelfde reflex hadden als ons. Niet van de streek, geen idee dat hier voorrang van rechts was, luidt zijn betoog.

Na de eerste minuten van spektakel kan de neiging optreden om de aandacht te laten verslappen. Dat is nu net wat je niet mag doen, als zichzelf respecterende ramptoerist. Het komt er op aan strategische posities in te nemen, de ruimte zo intelligent mogelijk te vullen. Op die manier creëer je de illusie dat er best wel veel ramptoeristen ter plaatse zijn - een belangrijk gegeven bij accidenten van enige omvang. Helaas voor ons viel de publieke belangstelling wat tegen. Geef toe, er gaat toch niks boven de eigen versie van de feiten (eventueel vaagweg gebaseerd op getuigenissen van de slachtoffers, liefst subtiel aangedikt) uit de doeken doen tegenover concurrerende ramptoeristen, die evenmin iets met de zaak te maken hebben. 

Het deed me zowaar vol mijmering terugdenken aan mijn heimat, het dorp Hees. Midden jaren '90 was het, en Hees werd 's nachts onverhoeds opgeschrikt door watersnood. 't Is te zeggen, er liepen enkele kelders onder. Dat belette hoegenaamd het gánse dorp niet om de caoutchouc botten aan te trekken en een toer rond Hees te maken. De gummizwabberende mededorpelingen kregen een hart onder de riem gestoken, steevast vergezeld met de melding dat het aan de andere kant van het dorp "nog veel erger" was. Want ja, als er iemand het kon weten, dan toch wel de dienstdoende ramptoerist zeker. De blank staande garage kreeg nog een laatste blik toegeworpen, waarna net niet likkebaardend koers gezet werd naar een volgende plek des onheils. Het moet zijn dat ik de stiel daar geleerd heb.

Toch wil ik bij het nemen van deze symbolische klip (zomaar een gedachtegang, mét smiley, onderweg: op het overschrijden van de volgende grens met enige symbolische waarde is het wel héél lang wachten :-/ ) een toegeving doen naar het grote publiek. En hoe kan dat beter dan door de introductie van een Bekende Vlaming, ook wel BééVéé genoemd? Nu zullen jullie unisono zeggen van "maar Tsigalko gekkerd, jij bent toch zelf een BééVéé, als tweede van Het Groot Dictee der Nederlandse Taal 2009, tevens beste Vlaming plus morele winnaar, wat ons betreft?" Dan antwoord ik minzaam als altijd: "Jaja, dat weet ik natuurlijk wel (lacht minzaam). Maar er zijn verschillende gradaties van bekendheid, moeten jullie weten (lacht minzaam). Bij sommige groten der aarde brengt het een aura van onaantastbaarheid met zich mee, waar anderen meer bereikbaar lijken voor het gewone volk (lacht minzaam). Ik laat het aan jullie over om uit te maken tot welke categorie ikzelf behoor (lacht minzaam doch veelbetekenend). Tot slot wil ik hier ook nog eens aanstippen dat ik een minzaam man ben, omdat het kan."

Goed, euh, misschien wijken we wat te veel af. Gedeelde verantwoordelijkheid hoor, ik ontloop ze niet. De BééVéé in kwestie, die over luttele letters in mijn blog zal figureren, is Dries Mertens. Dries Mertens is een dwerg (lengte: iets tussen de 80 centimeter en de anderhalve meter, ruw geschat) met een Hollandse tongval, die desondanks vanwege andere prestaties de tijdelijke roem heeft verworven. Als voetballer van PSV en de Rode Duivels ben ik hem de voorbije week niet één, niet drie, maar liefst twéé keer tegengekomen in het Leuvense nachtleven. Zowel na de wedstrijd thuis tegen Montenegro als in Engeland zakte hij af naar het veelbelovende nieuwe etablissement 'Barvista'. Dit is uiteraard het moment dat ik één allesverpulverende anekdote moet bovenhalen, dat begrijp ik ook wel. Maar helaas, het zit er niet in. Dries Mertens stond daar zoals u en ik met een cocktail en een bimbo. Hij gaf geen krimp, wat gezien zijn al geringe lengte inderdaad een verdedigbare keuze is. Daarmee is meteen ook duidelijk waarom deze blog niet de populairste bestemming van het gehele internet en ver daarbuiten is. Tweemaal op rij dezelfde BééVéé gespot, met als resultaat een verslag waar zelfs Dag Allemaal niet voor zou willen betalen. Tienduizend lezers op vier en een half jaar is niet meer of minder dan topkwantiteit.