Een mens kan niet meer rustig naar Chili gaan of er gaat een lange vliegreis aan vooraf, tegenwoordig. De gevestigde procedure om voet aan wal te krijgen in Santiago zou deze keer via Delta Airlines verlopen en 27 uur in beslag nemen. Dat is lang, maar bij nader inzien toch aantrekkelijker dan het 19 uur durende alternatief dat vlak na het opstijgen van tussenstopplaats Atlanta opdoemde. Even leek het er namelijk op dat er 8 uur van de totale reistijd afgeknepen zou kunnen worden. Maar zoals ieder nadeel zijn voordeel heeft, heeft ook ieder voordeel zijn nadeel. Ten eerste zouden we nooit effectief in Chili zijn aangekomen, ten tweede zou mijn moeder een vette schadevergoedingscheque hebben ontvangen. Sorry, ik zit hier weer voor- en nadelen door elkaar te haspelen. Opnieuw. Ten tweede zou ik zó dood zijn, dat de lijkschouwer in zijn administratie, naast de rubriek 'Gradatie van doodheid', in dikke letters 'Morsdood' zou bijschrijven.
Kort na het opstijgen in Atlanta vermoedde ik al dat er iets niet in de haak was. De motor maakte veel minder lawaai dan normaal en we leken niet op de juiste hoogte te komen. De onbedoeld via de intercom doorgesijpelde boordcommunicatie "Cockpit, please answer!" en "Fly back. Fly back" hielpen niet om mij van mijn vermoeden af te helpen. Wat later volgde dan de officiële mededeling. Wegens een technisch mankement (defecte motor of een passagierstoel die niet meer in ligstand te krijgen is, wie zal het zeggen) moest er een onvoorziene tussenstop gemaakt worden in Orlando. Nadat een eerste landig in extremis werd afgebroken (intercom: "De landingsprocedure werd afgebroken"), sloeg de paniek stilaan toe. Gelukkig is er altijd wel iemand die voor de komische noot zorgt. En, wat meer is, voor het eerst in de gehele wereldgeschiedenis waren het de Duitsers die hiervoor instonden. Onbewust weliswaar. Het olijke duo op de plaatsen achter ons, door reisgezel Tom toepasselijk Fritz en Freddy gedoopt, opteerde er wel erg nadrukkelijk voor hun passieve doodstrijd al slapend te voeren. Op die manier werd de spanning op zijn minst een beetje gebroken.
Na nieuw uitstel werd een tweede landingspoging ondernomen. Met succes deze keer. De klaarstaande colonne brandweerwagens (intercom: "Let niet op de brandweerwagens") mocht werkloos toekijken. Tom en ik duwden, sleurden en sloegen Fritz en Freddy wakker, we wachtten een viertal uur op een nieuw vliegtuig en we hoorden en passant een nochtans 50+-airhostess zeggen dat ze dit nog nooit had meegemaakt. Uiteindelijk werd Santiago heelhuids bereikt. Naar Chili vliegen bleek een spel van 33 uur en 250 passagiers, en op het einde slapen de Duitsers.
