|
De sportzomer van 2024, wie herinnert hem zich niet? Het EK voetbal, de Tour de France en de Olympische Spelen: een drietrapsraket zoals die maar zelden voorkomt. Daarbij dient wel aangestipt dat de term 'zelden' in de loop der jaren wat van zijn pluimen verloren heeft. In een maatschappij waar alles altijd, overal en meteen beschikbaar is, is 'zelden' al snel het uitverkoren bijwoord om een vierjaarlijks fenomeen te duiden. In een gemiddeld mensenleven komt het een twintigtal keer voor. Valt nog wel mee.
Verzachtende omstandigheid: vanuit Belgisch perspectief stonden de sterren gunstiger dan ooit. De Gouden Generatie lijkt al een eeuwigheid te stuiptrekken, maar ooit zou dat toch eens en stoemelings tot tornooiwinst kunnen leiden? Om over Remco Evenepoel nog maar te zwijgen, die eindelijk op het allergrootste podium zou laten zien dat hij en niemand anders de enige echte opvolger van Eddy Merckx is. En jawel, in tegenstelling tot onze Rode Duivels loste Remco effectief de verwachtingen in. Daarbij corrigeerde hij fijntjes mijn initiële insteek: de Tour de France allemaal goed en wel, maar in een olympisch jaar is er maar één sportevenement dat er werkelijk toe doet. Hoe kan ik dat verduidelijken? Ter inspiratie even grasduinen in mijn blogarchief, al enige tijd veel betrouwbaarder dan het lichaamseigen geheugen. In het ook al olympische jaar 2016 is een verwoording terug te vinden die er niet al te ver naast zit:
"De Olympische Spelen verrassen me elke vier jaar weer. Waar zo'n sportzomer het op papier telkens opnieuw vooral moet hebben van het E- of WK-voetbal, blijkt niet voor het eerst dat het de Olympische Spelen zijn die voor de eigenlijke catharsis zorgen.
Gelukkig voor jullie heb ik daar een theorie over. Een voetbaltornooi leeft bij uitstek van de hoop. De hoop dat België wereldkampioen wordt, of als het echt niet anders kan Europees kampioen. Lang voor het tornooi is de gelukspiek zo al bereikt. De droom is gedroomd, er staan enkel nog wat wetten en praktische bezwaren in de weg. Het speelschema wordt van voor tot achter uitgeplozen. Mogelijke tegenstanders in de achtste, kwart- en halve finale worden op hun merites beoordeeld. Vanaf de bekendmaking van de selectie neemt de negativiteit het vervolgens over, alsook de angst om te verliezen. Kleine ergernissen zetten krassen op het moreel, tot de onvermijdelijke uitschakeling volgt.
Wat een verschil met de Olympische Spelen. Het ene moment blijkt dat rondjes paraderen met een paard daadwerkelijk een olympische sport is, het volgende bevind je je in de halve finale hockey tegen Holland. We vertrekken met nul medailles en alles wat erbij komt is bonus."
Meer moet dat niet zijn. De Olympische Spelen ordenen een mensenleven, elke vier jaar een nieuwe update voor een ouder wordende man. De eerste opwinding van live sport in 1992; het fantastische nachtelijke Atlanta in 1996; bij een (zeer tijdelijk) ex-lief in 2008, met een vijftal vriendinnen kettingrokend op de grond naar een dressuurwedstrijd kijkend; in 2016 een gouden Thiam tijdens de uitlopers van een dronken nacht. Meest recente ijkpunt: Remco met zijn dubbel goud in 2024. In één klap in de galerij der groten, het pantheon van de sport en een nooit verdwijnend deeltje van mijn geheugen.
|
