|
Ik schrijf dit een 3-tal uur voor de bekendmaking van de nieuwe Amerikaanse president, een 20-tal uur voor de bekendmaking van de uitslag van Nederland - België en, dat wordt meestal vergeten in de opsomming, een 30-tal uur voor mijn vlucht naar Kaapverdië. De term vlucht klinkt trouwens escapistischer dan het is. Het is niet zo dat ik tijd voor mezelf nodig heb of me per se definitief uit de dagelijkse sleur wil onttrekken, noch zit de KGB mij op de hielen. Integendeel, 'vlucht naar Kaapverdië' moet hier eerder geïnterpreteerd worden als 'vliegreis richting een week all-in-vakantie'. Voor de allereerste keer in de geschiedenis van mijn leven zal ik mijn verlof aanwenden waarvoor het indertijd door de sossen is uitgevonden: onbeperkt schransen en slempen in de zon.
Die evolutie is ingegeven door een vriendin te schaken die een goeie 15 maanden geleden een zoontje op de wereld zette. Met de rugzak rondtrekken is dan moeilijk en sowieso, een combo van rugzak en buggy ziet er gewoon belachelijk uit. Een zonovergoten resort met cocktailovergoten glazen biedt in dat geval een welgekomen uitweg. Morele bezwaren zijn niet te bespeuren, want we zitten met een baby. Zelfs de anders verplichte uitstap naar de naburige stadjes kunnen we zonder wroeging feestelijk aan ons laten voorbijgaan. Hoe de lokale bevolking precies leeft zal dus mogelijk helaas voor altijd een raadsel blijven (gokje: relatieve armoe maar wel allemaal een gsm, en iedereen probeert brol te verkopen aan de toevallige (babyloze) toeristen).
Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik het zie zitten. Luieren op het werk is zo ongeveer mijn grootste doordeweekse genot, dus waarom de lijn niet doortrekken in de vrije tijd? De conclusie is duidelijk: mijn first resort mag dan wel, gezien het reisgezelschap, een last resort zijn, de voortekenen ogen alvast goed.
|
