Ik schrijf dit luttele uren voor het begin van Rock Werchter, editie 2009. Eigenlijk is het op zich al een vrij idioot idee om wat voor luttele nachtelijke uren dan ook te vullen met iets anders dan slapen. Des te meer gaat deze stelling op in dit geval, op de drempel van vier festivaldagen. Maar de plicht roept. De goesting ook. De plicht om de goesting in Rock Werchter 2009 uit te dragen. De goesting om aan mijn zo ongeveer wekelijkse zelf opgelegde blogplicht te voldoen. Ik kan maar beter profiteren van deze zeldzame symbiose tussen beide zo vaak tegenstrijdige elementen.
Een bezoek aan Werchter hangt vast aan rituelen. We spreken de eerste dag op een ontiegelijk vroeg uur af aan 'de rotonde'. Vóór dag en dauw, en meestal eveneens ruimschoots op tijd voor het ochtendhumeur. Een eerste pintje moet dan het nodige soelaas bieden. En doet dat ook, hoe verrassend het ook mag klinken. Daarna is het tijd voor het harde labeur. Tenten, frigoboxen, etenswaren en persoonlijke spullen worden versjouwd richting camping. Dat is al gauw anderhalve kilometer en kruipt niet in de kouwe kleren. Daar aangekomen, gaat de martelgang voort. Tenten worden opgezet en ingericht, de party tent wordt onder aanzwellend gevloek verwenst en een bepaald sombere toekomst voorspiegeld. "Volgende keer zonder, ze", weerklinkt het traditioneel.
Eens dat allemaal achter (en ook wel - de pijnscheuten zijn onmiskenbaar - ín) de rug, kan het leuke deel beginnen. Rammelende magen krijgen alras vidévulling met sandwiches (10 voor 1 euro) te verwerken, proactieve levers stellen zich tevreden met zinnenprikkelende Grimbergen. Nu ja, tevredenstellen. Eerder tevredenstellen in de betekenis van 'niet tevredenstellen'. Ook de komende uren zullen de levers via de verzamelde volksmonden op tijd en stond van een welgekomen vloeistofinjectie voorzien worden. Alleen wordt er dan geopteerd voor de goedkopere en beter verteerbare variant van het sterk bier - laten we het voor het gemak gewoon bier noemen.
Bij het aanbreken van de namiddag en het zoveelsteveelste pintje is uiteindelijk het sacrale moment gekomen. Dat is nauwelijks een tijdsaanduiding, maar ervaren Werchtergangers voelen het instinctief aan. De mars naar de heilige wei kan beginnen. Snel snel wordt het nodige bier bijeen geramasseerd voor onderweg, vanaf nu is het money time. Dat wil zeggen dat hetgeen wat er echt toe doet begint én dat vanaf nu eventueel ook economische motieven in aanmerking genomen worden bij het drinken van bier. Over enkele uren is dat alles dus zover, aan onversneden goesting mankeert het alvast niet.
