Eerst het goeie nieuws. Zowel mijn eerste als mijn laatste wedstrijd van deze jaargang was van een hoog niveau. Daarmee hou ik een mooie traditie in ere, leren de nodige graafwerken in het geheugen. In de jeugdreeksen was ik ook vaak heel bedrijvig in de openings- en de slotmatch van het seizoen. Het betere weer in deze periodes zou een verklaring kunnen bieden, ware het niet dat ik feitelijk helemaal niet zo goed tegen de warmte kan. We houden het er best op dat ik bij de eerste wedstrijd heel gemotiveerd ben om te beginnen en bij de laatste heel gemotiveerd om te eindigen. Om een naadloze overgang te maken naar het slechte nieuws, voeg ik hieraan toe dat ons voetbalseizoen helaas niet uit drie wedstrijden bestaat. Het middengedeelte beslaat bij ons 22 eenheden, dus je zal altijd zien dat het absolute begin en het absolute einde niet doorslaggevend zijn in het slotbilan. 

Teneinde de magere doelpuntenproductie te verklaren, zou ik een hele reeks veelal flauwe excuses kunnen aanhalen. Ik ga dat natuurlijk ook doen. Op een drafje: vier wedstrijden gemist door de Chili-reis; drie wedstrijden gemist door blessures of ziekte; minstens vijf wedstrijden op halve kracht gespeeld door allerhande pijntjes; slechte arbiters gehad; pech; de ploeg dwong niet genoeg penalty's af ten bate van mijn statistieken (welgeteld twéé, waarvan één door mezelf uitgelokt); te weinig passen gekregen; enzoverder; enzoverder. Nochtans hadden al deze frustraties in één klap uitgewist kunnen zijn. De klap zou er komen, maar van uitwissen van hogergenoemde was weinig sprake. Op tien minuten van het einde van onze laatste wedstrijd, kwam ik tegen de zijlijn namelijk één tegen één te staan met een verdediger. Dit moest mijn moment worden. 

Na vooral de tweede helft danig in mijn sas te zijn geweest, zou een geslaagde regenboogtrap (voor de uitleg, zie het bericht van 23-04-2009, toen er ook al een tragische afloop volgde) de kers op de taart van de match worden alsook mijn ganse seizoen redden. Maar het mocht niet zijn. Dat de beweging mislukte, tot daar aan toe, zoiets valt te voorzien. Dat een ploegmaat in mijn aanhef abusievelijk een hint zag dat ik de bal voor hem zou laten liggen, al veel minder. Gevolg: ik buig mijn hoofd naar voren, voer terzelfdertijd de mislukte beweging uit en een nanoseconde later botst mijn ploegmaat met zijn hoofd tegen het mijne en storten we allebei ter aarde neer. Er is absoluut iets niet in de haak als je enkel zwart voor ogen ziet na het uitvoeren van iets wat regenboogtrap genoemd wordt. De tegenstander kijkt verbijsterd het schouwspel aan en trapt de bal dan maar sportief buiten, zo de vernedering compleet makend. Ik denk dat dit volstaat qua rapportering over het voorbije voetbalseizoen.