|
Zeldzaam zijn de avonden dat ik voor de
televisie neerplof en urenlang willekeurig van het ene naar het andere
programma zap. Eveneens zeldzaam zijn openingszinnen als voorgaande die niet
tot doel hebben de tegenstelling met wat komen gaat scherp te stellen. Dus ja,
maandag heb ik wél met dit onnodige tijdverdrijf de nodige tijd verdreven. Na
de obligate afspraak met het steeds superieure Friends koos ik ervoor
van de geijkte paden af te wijken. Wat nog maar eens bewijst dat er toch wel
een durver in mij schuilt, zolang ik vanop afstand nieuwe wegen kan inslaan.
De televisionele ontdekkingstocht bracht me
eerst bij Canvas, alwaar The Chaser's War On Everything de dienst
uitmaakte. Bondig gezegd is dit een programma waarin een Australiër allerlei
gekke dingen doet, zoals daar zijn stunts, sketches, liedjes en eigenzinnige
bewerkingen van reclame en filmtrailers. Minder bondig gezegd is dit een
programma waarin een drietal Australiërs allerlei gekke dingen doen, zoals daar
zijn stunts, sketches, liedjes en eigenzinnige bewerkingen van reclame en
filmtrailers. Toegegeven: er viel af en toe best te lachen. Zes mensen van een
reisbureau die in volle paniek onder hun tafel duiken wanneer een man met een
netkous over zijn hoofd getrokken vriendelijk om een inlichting komt vragen,
dat levert nu eenmaal grappige televisie op. Ethisch verantwoord is anders,
maar een goeie grap kan zich wat collateral damage permitteren.
Hierna was het de beurt aan Ladies First op
één. Dit is een programma waarin Annemie Struyf elke week een markante vrouw
volgt en exclusief in haar kont kruipt. Deze week was dat Imelda Marcos,
Filippijnse ex-First Lady die wereldberoemd is omwille van haar enorme
schoenencollectie. Voorts beschikt ze over een hele collectie filantropische
ideeën, helaas stuk voor stuk werkelijk volstrekt onbegrijpelijk. Struyf
slaagde erin hier geen enkele kritische bemerking bij te maken. Liever liet ze
zich trakteren op vijf paar gloednieuwe schoenen, waarvan een per se gesigneerd
diende te worden door haar nieuwbakken hartsvriendin. In die hoedanigheid (van
hartsvriendin dus) komt ze meteen in een mooi rijtje met onder andere Khadaffi en
Saddam Hoessein te staan, zoals Marcos niet naliet aan te halen. Hebben wij
dáárom al die onschuldige zielen vermoord, hoor ik beide heren al denken.
In een moeite door besloot ik Rwina een
(gelijke) kans te gunnen. Dit bleek haast onmiddellijk een slechte inval.
Multiculturaliteit op tv mag van mij gerust, maar liefst toch iets meer
dan louter dat. Flauwe sketches en acteerprestaties die je de neiging doen
krijgen stante pede op te snorren hoe laat de volgende repatriëring
plaatsvindt, zijn niet míjn idee van positieve discriminatie.
Belegen moppen maken over op het eerste gezicht perfect ingeburgerde
multimigranten draagt hier trouwens evenmin toe bij, moet ik hier als punt van
zelfkritiek aanhalen. Al moet op zijn beurt dan weer gezegd dat ik tenminste geen honderdduizenden medemensen erger - vooral bij gebrek aan landelijke bekendheid. En zo
win ik met verve mijn innerlijke discussie.
Om positief af te sluiten: zowel Weerwolven,
Belga Sport (beide Canvas) als Studio 1 (één) waren best te pruimen. Op dit
elan doorgaan en de televisie wordt het medium van de 21e eeuw.
|
