|
Een volmaakte regenboog boort zich doorheen een diepgrijs wolkenpak boven het berkenbos tussen de stations van Bilzen en Diepenbeek. Ik neig ernaar hier enige symboliek in te zien, al weet ik niet goed welke. Het loutere aanschouwen van dit tafereel is op zich al een wonder: zet mij op een trein en ik begin te lezen, wars van wat er zich in de wijde wereld buiten mijn vierkante meter mag afspelen. Maar vandaag had ik er de kracht niet voor. De intensiteit van mijn onvoorziene heen-en-weer Leuven - Bilzen (aankomst in Bilzen om 14u11, vertrek om 14u49) was te hoog geweest. In goed 22 van de 38 minuten die tussen mijn aankomst en vertrek in lagen, stond het afscheid van huishond Rakker op het programma. Tweeëntwintig minuten de tijd om de appreciatie voor 14 jaar en 3 maanden trouwe dienst passend uit te drukken, alvorens ingescheept wordt voor een allerlaatste bezoek aan de veearts. Minuten zijn zelden waardevoller.
1997 was het alweer toen mijn moeder vanuit de keuken mij en mijn broer appelleerde, weg van onze spelconsole (Sega? Of toch al Playstation?). In haar handen: een rode mand met daarin een petieterige, doodsbange Jack Russell-puppy. Volgens moeder werd hij in het nest Rakker genoemd, omdat hij een rakker was - gelukkig maar dat hij niet bekend stond omwille van het onderschijten van zijn broertjes en zusjes. Zijn naam is altijd Rakker gebleven, hoewel die 'hij' eigenlijk een 'zij' bleek te zijn en zo de naamgevingsprocedure nog meer in een slecht daglicht stelde. Desalniettemin is dit issue na dag 1 nooit meer ter sprake gekomen.
Mijn broer en ik stonden eerst sceptisch tegenover onze nieuwe huisgenote. Hadden we al niet Scruffy in huis, een volslanke labrador die al genoeg aandacht opeiste? (Geen idee waarom ik hier retorische vragen zit te poneren waarop jullie het antwoord hoe dan ook niet kunnen weten. Ik zal gewoon helpen: ja, dat hadden we.) Scruffy was toentertijd dankzij haar bovenmenselijke vraatzucht en bovenhondelijke intelligentie een levende legende. Vandaag de dag en tot het einde der dagen is zij een legende zonder meer. Maar Rakker paste zich wonderwel aan haar kolossale vriendin aan, bracht vijf puppy's op de wereld, maakte Scruffy's verscheiden mee, was getuige van de intrede van nieuwe speelkameraad (en vrij geschifte) Toby en beleefde tot slot de eedaflegging van onze nieuwe regering. Toen vond ze het welletjes, ze heeft nu echt wel alles gezien. Mijn gedachten gaan uit naar de hondenhemel.
|
