Oftewel ET meets The X-files. Series met voornamelijk kindacteurs hebben een niet zo voor de hand liggende achilleshiel, namelijk kindacteurs. Vaker wel dan niet zit je als kijker te hopen dat die prepuberale etters een welgemikte opvoedkundige tik tegen de slaap krijgen. Niet zo bij Stranger Things. De hele reeks is doordrongen van een jaren '80-magie die zelfs in de jaren '80 niet in de vrije natuur voorkwam. Nostalgie creëren naar een tijd die je zelf niet (bewust) beleefd hebt: dat is de kracht van ware kunst.

Gek hoe zo'n geraffineerde, intelligent in elkaar geknutselde serie zo snel gedateerd kan zijn. House of Cards stamt immers van vier jaar geleden, een tijdperk waarin we nog dachten dat er sluwe manipulatie en slinks gemanoeuvreer nodig was om president van de US of A te worden. Sinds een paar maanden weten we wel beter: openlijke leugens, boertigheid en lelijk haar zijn de sleutels tot succes. Had Frank Underwood dat maar geweten!

Iedereen kent Pablo Escobar, de meest iconische schurk sinds Karel De Gucht. Narcos volgt respectievelijk 's mans reilen, zeilen en zwanenzang. Volgens Forbes was de man met de forse embonpoint en dito snor op een bepaald moment de 8e rijkste persoon op aarde. Zijn officiële inkomstenbron was een taxibedrijf bestaande uit drie taxi's. Dit doet het vermoeden rijzen dat Pablo Escobar schaamteloos cumuleerde en zijn inkomsten aandikte met vetbetaalde postjes in beheerraden van intercommunales. Meer daarover in 'Narcos'.

Al die voetbal, moet dat nu echt? Het antwoord is blijkbaar ja. Mijn volledige maandagavond gaat op aan voetbalsamenvattingen van het weekend. Plus de analyses natuurlijk, met het onovertroffen 'Stadion' op kop. De immer dwaze kwinkslagen tussen jongemannen-op-leeftijd Tom Coninx en Johan Boskamp; het Orakel-dat-altijd-ongelijk-heeft Aad De Mos, door Coninx subtiel op een piëdestal geplaatst; en ten slotte Herman Brusselmans voor de serieuze analyses: ik kan er blijven naar kijken.