Na de geslaagde reis naar Zuid-Oost-Azië vorig jaar, werd besloten het dit keer nog wat Zuid-Oost-Aziatischer te zoeken. In plaats van Thailand stond nu dus Indonesië op het programma. Een andere verandering was dat ik mijn reisgezelschap had gereduceerd van 13 personen naar 1. Degene die het credo 'Kwaliteit in plaats van kwantiteit' moest belichamen was Marie. Daarnaast belichaamde zij trouwens met even groot gemak andere credo's, zoals 'Minder kwantiteit in plaats van meer kwantiteit'. Hoe dan ook, met ons getweeën moesten we drie weken Indonesië zien te overleven, liefst na een niet al te onaangename overlevingsstrijd. Voor la petite histoire: dat is uiteindelijk niet gelukt, maar daarover later meer. Of minder.

De lange tussenstop bij de heenvlucht (we gingen met het vliegtuig) werd aangegrepen om een blitzbezoek aan Dubai te brengen. Eerste gedachte, twee seconden na het uitstappen: amai, dat is hier onmenselijk warm. Tweede gedachte, twee seconden later: ah nee, de hitte zal afkomstig zijn van de vliegtuigmotor. Derde gedachte, nog eens vijf seconden later: ah nee toch niet, het is hier effectief onmenselijk warm. Zo werd er wat afgedacht op korte tijd. Het was middernacht en 37 graden Celsius, graden die stuk voor stuk als 73 graden aanvoelden. Wat een geniaal plan van de FIFA om in deze regio het WK voetbal 2022 te laten plaatsvinden. Tenzij de opwarming van de aarde zich plots van richting vergist, lijkt het me al voldoende om twee teams van elf mannen 90 minuten op een stoel te laten zitten. Het team dat met de meeste overblijvers deze veldslag beëindigt mag naar de volgende ronde. Spektakel gegarandeerd.

(Wordt waarschijnlijk vervolgd.)