Het absolute voetbalhoogtepunt van het seizoen 2012-2013 tot dusver, is de ontdekking van café De Vetten Os. Dit zegt niks en tegelijk alles over het sportieve luik. Wat het veldvoetbalgedeelte betreft, is het bilan nochtans nog niet zo dramatisch. Ik scoorde drie keer in zeven matchen, speelde iets meer redelijk goeie dan redelijk slechte wedstrijden en - veel minder belangrijk uiteraard - als ploeg staat Forza Mechelen B voor het eerst in de geschiedenis zowaar in de middenmoot geparkeerd. Naar mijn aanvoelen is dat een prestatie die nog het best te vergelijken valt met pakweg Anderlecht dat plots de halve finale van de Champions League bereikt.

So far so redelijk good. De miserie begint pas echt wanneer we het hoofdstuk 'Zaalvoetbal' aansnijden. Eerlijk: ik dacht dat er wel een goeie zaalvoetballer in mij zou schuilen. Ik moet het hebben van techniek, mijn passing is meer dan behoorlijk en om een bal in het zijnetje van de goal te leggen draai ik mijn hand niet om. Het kon dus moeilijk mislopen. Maar exact dat is tot nu toe wel gebeurd. In de ware zin van het woord zelfs, het loopt mis omdat ik altijd mis loop. Zowel met als zonder bal voel ik me als een vis op het droge, voor zover mijn inlevingsvermogen dat toelaat. Wanneer ik per abuis toch eens in de richting van het vijandelijke doel verdwaal, komt mijn besluiteloosheid in het afwerken in beeld. Bal plaatsen, hard knallen, keeper dribbelen... niks werkt. 

Gelukkig is daar nog café De Vetten Os, de onbetwiste revelatie van dit seizoen. Etablissement waar de aanwezigheid van mascotte Diabolix nog op prijs wordt gesteld, waar al eens een polonaise tussen de tafels meandert en 'Lacs du Connemara' kracht bij wordt gezet middels een uitgekiende servettendistributie. Doekjes voor het bloeden uiteraard, maar je kan er wél mee zwaaien.