"Een groep die 1 miljoen dollar vangt om twee uurtjes op te treden,
moet voor de hele wei spelen en niet voor 4 à 5000 diehard-fans." Zo
ongeveer luidde mijn reactie op de recensie van het Radiohead-optreden
op de Humo-website, in de nasleep van Werchter 2008. De e-journalisten
van Humo vonden blijkbaar dat er iets te zeggen viel voor mijn
stelling, aangezien deze repliek eruit werd gelicht en getransfereerd
naar de homepage. En terecht. Thom Yorke en de zijnen hadden het
vertikt om ook maar één van hun klassiekers te brengen. Ze speelden een
set zonder crowdpleasers, met als niet geheel onverwachte neveneffect dat de crowd niet gepleased werd. Bij bepaalde woorden dekt de vlag nu eenmaal de lading.
Sommigen gewagen in zulke gevallen van een 'eigenzinnige' set, en loven
de durf en het non-conformisme van de artiest. Anderen, waaronder
ikzelf, noemen het liever misplaatste arrogantie. Het is een dunne lijn
tussen beide, maar wie zoekt, vindt hem op festivals meestal terug ter
hoogte van rij 30. Iedereen ervoor vindt het geweldig en eigenzinnig;
degenen erachter vinden het saai en arrogant. Let wel, mijn mening
heeft enkel betrekking op artiesten op festivals. Wanneer een groep een
tour doet om hun nieuwe, vers van de perse cd voor te stellen, is het
volledig te begrijpen dat het overgrote deel van de mentale, vocale en
instrumentale inbreng ten dienste staat van de jongste worp. Er mag dan
immers aangenomen worden dat de toehoorders willens en wetens hun
Visa-kaart hebben bovengehaald, om die na 16 cijfers 40 euro (+
reservatiekosten) lichter weer naar zijn plaats van oorsprong terug te
voeren.
Ik was een van die willenden en wetenden, toen ik er een maand of twee
geleden door mijn Outlook-assistent (toffe pee toch) op geattendeerd
werd dat de ticketverkoop voor Oasis van start ging. Tegen alle
verwachtingen in was de bijbehorende transactie in enkele minuten
gepiept. Hierin had ik al een voorteken kunnen zien. Je moet weten:
dingen bestellen op internet zonder dat 'het alles dat kan mislopen'
zijn grenzen aftast, is bij mij een rariteit. Maar ik zag het voorteken
dus niet en dat is maar goed ook. Het is leuker zelf vast te stellen
getuige te zijn van een subliem concert, dan dat je je louter komt
vergewissen van een reeds twee maanden daarvoor aangekondigde
zekerheid.
Want subliem, dat waren ze. Oasis heerst alles kapot, als het er echt
op aankomt (lees: wanneer ik kom kijken). Gallacher & Gallacher
koppelden het beste uit hun - steengoede - nieuwe cd aan het beste uit
hun oudere cd's. Dit bleek verrassend genoeg een erg doeltreffende
combinatie. Vorst Nationaal ging uit z'n dak en kon vaststellen dat het
nieuwe werk niet moet onderdoen voor het beste van vroeger. Emotioneel
maar toch nog enige ratio behoudend, zo is Vorst Nationaal wel. Noel
& Liam (ik word familiairder met de minuut) brachten al dat moois
zonder een krimp te geven, als waren ze immuun voor hun eigen
bedwelmende brouwsels. Arrogant in de pose, bescheiden en vrijgevig in
het doen. Zo hebben we ze graag.
